Kategorie E-Sklepu

Cukiernica Henri Gauthier, kryta, złocona wewnątrz, srebro, Francja – secesyjna.

We have CMS-provided images

Cukiernica Henri Gauthier, kryta, złocona wewnątrz, srebro, Francja – secesyjna.

Cukiernica Henri Gauthier, kryta, złocona wewnątrz, srebro, Francja – secesyjna.

Srebrna pr.950 Ag, 100-letnia cukiernica z pokrywką z nieistniejącej już pracowni paryskiej Mistrza H. Gauthiera. Złocona. Wspaniała secesja podbudowana pięknym designem rokokowym i barokowym. Małe arcydzieło sztuki użytkowej. Ekskluzywne marzenie Pani Domu.

3-01045

Przedmiot sprzedany

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuCukiernica Henri Gauthier, kryta, złocona wewnątrz, srebro, Francja – secesyjna.
Numer katalogowy3-01045
KategorieSrebra Antyczne; Unikalne dzieła sztuki - srebra; Cukiernice; Na Ślub
Ocena użytkowaBiały kruk !
Przedmiot wystawienniczy.
Sztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.
Krótka charakterystykaSrebrna pr.950 Ag, 100-letnia cukiernica z pokrywką z nieistniejącej już pracowni paryskiej Mistrza H. Gauthiera. Złocona. Wspaniała secesja podbudowana pięknym designem rokokowym i barokowym. Małe arcydzieło sztuki użytkowej. Ekskluzywne marzenie Pani Domu.
Pracownia / TwórcaHenri Gauthier
Kraj wytworzeniaFrancja
Paryż
Okres w sztuceSecesja
Secesja uwypuklona wspaniałymi akcentami rokoka i baroku.
Data wytworzenia1902
Lata okresu (1902 – 1920) – tj. lata działalności pracowni.
Okres / WiekXX wiek
Początek XX wieku
MateriałSrebro, punca próba Minerwa 950 Ag, punca pracowni, złocenie 24 karatowym złotem.
Technika kreacjiSrebro ręcznie wyoblane, giloszowane, żłobkowane, odlewane, cyzelowanie, puncowanie, skręcanie
Złocenie.
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość14 cm
Szerokość16 cm
Głębokość12 cm
Waga421 g

OPIS PRZEDMIOTU

Srebrna próby Minerwa 950 Ag ponad 100-letnia cukiernica ze zdejmowaną pokrywką. Wewnątrz złocona. Sygnowana niezwykle rzadką puncą słynnej, tajemniczej, francuskiej pracowni Mistrza Henri Gauthier z Paryża działającej w latach 1902-1920. Mimo upływu czasu zachowała się w oryginale. Wizualnie lekka i zwiewna, ale o wadze 421 gram. Forma gruszkowata. Powierzchnia gładka, lśniąca, rozczłonkowana skośnie biegnącymi żłobkami. Po bokach dwa uchwyty w kształcie litery „C” dekorowane motywami liści akantu i muszli. Pokrywka kaskadowo wyniesiona ku górze. Zdobiona promieniście biegnącymi żebrami. Zwieńczona uchwytem w formie rozwiniętego kwiatu osadzonego na liściastej rozecie. U nasady czary pasowy ornament stylizowany na kogucie grzebienie, dodatkowo pięknie falisty i giloszowany.

Na górze czary i pokrywce również pasowy, falisty, giloszowany ornament.

Biały kruk, arcydzieło użytkowej sztuki złotniczej z rąk słynnego paryskiego Mistrza Złotnika, tajemniczej pracowni początku lat 1900 ych. Elegancka, ponadczasowa i ciągle użytkowa ozdoba środka stołu i stolika kawowego. Na cukier i słodkości. Luksusowy, unikalny souvenir dla domu i gabinetu Prezesa.

Historia:

Henri Gauthier – pracownia powstała w 1902 roku w Paryżu. Punca - romb z inicjałami złotnika i gwiazdką otoczoną dwoma krzyżami. Pracownia mieściła się przy 29 rue Beaubourg w Marais w Paryżu. Istniała do 1920 roku.

Źródło: 925-1000.com

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Secesja we Francji - Głównymi ośrodkami francuskiej secesji były: Paryż i Nancy. W stolicy działał czołowy architekt francuskiego Art Nouveau - Hector Guimard, znany przede wszystkim jako twórca wejść do stacji paryskiego metra. Wykonane fabrycznie z żelaza pomalowanego na zielono, oparte są na bujnych, płynnych liniach. Wznosił także kamienice i pałace (np. Castel Béranger, 1894-8) i budynki publiczne (np. sala w Humbert de Romans, 1902, z wyeksponowaną stalową konstrukcją). W Paryżu działał również najwybitniejszy złotnik i jubiler secesyjny, René Lalique. Okres secesji przyniósł szczególny rozkwit sztuki plakatu. Jednym z ojców współczesnego plakatu był Jules Chéret, operujący żywą kolorystyką, niezwykłymi krojami pisma i uproszczonym rysunkiem, drugim - Henri de Toulouse-Lautrec. Natomiast w Nancy tworzył Émile Gallé, działający na polu meblarstwa i szklarstwa. Szczególnym zainteresowaniem darzył przyrodę, a zwłaszcza rośliny. Zbierał je i hodował, czerpiąc z nich inspirację do tworzonych dzieł. W swoich wyrobach szklarskich stosował różne techniki i kształty naczyń. Dzięki własnym metodom barwienia szkła uzyskał szeroką gamą kolorów, stosując przede wszystkim odcienie mleczne i matowe.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia