Srebrna próby 84 Ag (ok.875 Ag EU stand.) cukiernica ze słynnej rosyjskiej pracowni Braci Graczew działająca w latach (1866 – 1918). Rok 1866 to powstanie pracowni, której założycielem był ojciec Gawryła Piotrowicz Graczew.

Wewnątrz złocona z drobnymi, naturalnymi śladami użytkowania. Mimo lekkich wizualnie kształtów, mocna, stabilna i ciężka o wadze 259 gram. Kształt gruszkowaty, osadzona na okrągłej stopie. Brzusiec puklowany. Po bokach dwa gładkie ucha w kształcie przecinka. Zwieńczona okrągłą, gładką szyjką. Pokrywka na zawiasie, płaska, okrągła i gładka. Uchwyt w formie puklowanej gałki wsparty na kolistej podstawie z kości słoniowej. Wspaniała, luksusowa o unikalnym designie. Niezwykle elegancka i wytworna. Wspaniały i niezwykle rzadki luksusowy przedmiot codziennego użytkowania, ekskluzywny souvenir dla Domu.

Adnotacja prawna: Cukiernica prezentowana na niniejszej stronie może być przedmiotem legalnego handlu na podstawie art. 8 ust. 3 Rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi w związku z art. 62 ust. 3 Rozporządzenia KOMISJI (WE) Nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, jako zawierający “okaz przetworzony pozyskany ponad 50 lat wcześniej”, czyli przed rokiem 1947. Fakt powstania przedmiotu przed rokiem 1947 jest potwierdzony czytelną puncą bitą na przedmiocie: oryginalna rosyjska punca, próba 84 Ag, orzeł, B.Graczew (w cyrlicy), potwierdzona znakiem urzędnika carskiego.

Opinia zawarta będzie w certyfikacie pochodzenia Galerii R&R – w przypadku sprzedaży przedmiotu.

Historia:

Graczew - pracownia złotnicza i jubilerska założona w St. Petersburgu w roku 1866 przez Gawryłę Piotrowicza Graczewa. Po śmierci Gawryły Graczewa przedsiębiorstwo prowadzili jego synowie: urodzony w roku 1863 Michał, w 1870 Symeon, w 1866 Aleksy, w 1870 Mikołaj, w 1873 Gawryła, w 1874 Piotr, w 1875 Iwan i w 1868 Grigorij. Bracia Graczew wytwarzali bardzo szeroki asortyment wyrobów złotych, srebrnych, posrebrzanych, emaliowanych i brązowych oraz bardzo cenioną przez klientelę brylantową biżuterię. Firma zatrudniała 87 rzemieślników. Roczny obrót w roku 1892 wyniósł około 125 tysięcy rubli. Firma wytwarzała wyroby złotnicze i rzemiosła artystycznego sygnowane własną marką i markami pracujących dla niej mistrzów. W roku 1886 firma Grachew została uhonorowana tytułem Dostawcy Dworu królewskiego w Danii. W roku 1892 firma otrzymała tytuł Dostawcy Dworu JCW Aleksandra III i w tym samym roku Michał Graczew został uhonorowany tytułem Rzeczoznawcy Gabinetu. W roku 1901 tytuł Dostawcy Dworu cesarskiego dla firmy został potwierdzony specjalnym dokumentem honorowym. W roku 1888 przedsiębiorstwo Graczew wzięło udział w wystawie w Kopenhadze. Przedstawione na niej wyroby złote i srebrne zostały nagrodzone. W roku 1889 Michał Graczew otrzymał order św. Stanisława za udział i sukcesy firmy na wystawie w Kopenhadze. W roku 1893 firma wzięła udział w wystawie światowej w Chicago oraz w roku 1896 w Niżnym Nowogrodzie. Na obu wystawach firma zdobyła główne nagrody. W roku 1897 Michał i Grigorij Graczew otrzymali honorowe dziedziczne obywatelstwo Petersburga. W roku 1900 został utworzony wielki dom handlowy pod nazwą „Bracia Graczew”. Głównymi wspólnikami byli Michał i Symeon, a pozostali bracia byli tylko udziałowcami. Firma posiadała sklep na Newskim Prospekcie. W roku 1918 przedsiębiorstwo zostało zamknięte.

Źródło: Wikipedia

Srebro a zdrowie ! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia