Srebrna, ok. 100-letnia, filigranowa, angielska, wysokiej próby 925 Sterling, otwierana puderniczka o kształcie kwadratu z zaokrąglonymi narożami. Zamek puderniczki ozdobiony maleńkim owalnym szafirem. Wewnątrz osadzone w okrągłych odlanych formach maleńkie, filigranowe lustereczko w pozłacanej, lekko startej oprawce. Zachowała się oryginalna gąbeczka. Powierzchnia puderniczki po obu stronach grawerowana motywami geometrycznymi w układzie pasowym, naroża i krawędzie ornamentem kwiatowym. Środek zdobi wygrawerowana litera H w oprawie o kształcie zminimalizowanej puderniczki. Często puderniczki zamiast pudru były adaptowane poufnie przez Panie na przenośne lusterka ze zdjęciem ukochanego – kochanka.

Ciekawy i nieszablonowy prezent dla Pani – Kolekcjonera - jak widać ponadczasowy i niezastąpiony bibelocik każdej eleganckiej Pani.

Historia:

Puderniczki – trudno dzisiaj dociec gdzie szukać początków ‘przenośnych kosmetyków” , już w 1825 roku sprzedawano nasączone różem papierki zwane hiszpańskimi. Z Chin można było ściągać puzderka z takimi papierkami, z czarnym i białym na brwi oraz czerwonym na policzki.

Później pojawiały się książeczki z pudrowanymi kartkami, które wyrywało się i nakładało kolor na twarz. W 1909 roku firma Plexo wypuściła „przenośną” puderniczkę zaopatrzoną w pojemnik na proszek i wacik. Brakowało tylko lusterka, by elegantka mogła widzieć własny nos. Błąd szybko naprawiono i wkrótce w ręce modnych dam trafiła pierwsza przenośna puderniczka, niewielkie zamykane puzderko z lusterkiem. Do wynalazku przyznał się Josef Kiaschek – złotnik z Budapesztu. Jego syn Gustav założył firmę specjalizującą się w produkcji puderniczek i nazwał ją Ki-Gu.

Źródło: tekst Stanisław Gierzyński

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).