Gładka, polerowana, srebrna pr. 800 ciężka (1,5 kg) patera z okresu przełomu włoskiej moderny i postmoderny. Zbudowana o eliptycznym kształcie i nieregularnych brzegach z dwoma uchwytami i nóżkami zbudowanymi ze spojonych ze sobą srebrnych wolut ozdobionych florystycznym ornamentem. Nóżki łączą paterę z podstawą, którą stanowi odwrócona i pomniejszona misa - kielich. Idealna jako eleganckie naczynie na owoce, słodycze itp. środka eleganckiego stołu. Z jednej strony prosta z klasycznymi elementami i zdobieniami z drugiej całość wspaniale ozdobna i dekoracyjna. Stanowi znamiona luksusu i elegancji. Wytworny i bogaty prezent rocznicowy, okolicznościowy oraz pamiątka ślubna dla Pary Młodej. Doskonała inwestycja rodzinna dla kolejnych pokoleń.

Historia:

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku.

Źródło: Wikipedia.

Postmodernizm – lata 60/80-te XX wieku: nazywany powszechnie w Europie postmoderna, narodził się we Włoszech, styl ten opierał się na kwestionowaniu założeń dotyczących logiki, prostoty i porządku. Powszechne było odwoływanie się do symbolizmu, co wynikało z przekonania, że ludzie lepiej odbiorą wzornictwo jeśli przedmioty będą niosły za sobą symboliczną treść. Często forma wyrobów użytkowych nie podążała za ich funkcją. W latach 80-tych postmodernizm włoski przyjął nazwę transavanguardia.