Srebrny próby 925/950 , hiszpański, duży, reprezentacyjny kałamarz. Zbudowany z prostokątnej podstawy wspartej na uniesionych skrzydłach czterech dużych łabędzi, dwóch pojemników na atrament i piasek w kształcie cylindrycznym. Wieczka połączone są z pojemnikami za pomocą zawiasów. Jego uchwyty zdobi para łabędzi przeżywających gody i zwieńczonych ozdobnym pierścieniem.

Po środku, na postumencie ozdobionym z kamieniami typu rubiny stoi rycerz na koniu w pełnej zbroi. Ozdobna tabliczka z napisem: Carolus V, sugeruje, że rycerz na koniu to król Hiszpanii Karol V słynny ze zjednoczenia Hiszpanii w XVI wieku.

Po bokach znajdują się stożkowe uchwyty na srebrne gęsie pióra. Na uwagę zasługuje precyzja wykonania odlewanych wyrobów, szczególnie starannie cyzelowanych misternym wykończeniu najdrobniejszych szczegółów.

Do odkładania piór służy szerokie wgłębienie znajdujące się w przedniej części podstawy

Podstawa i pojemniki na piasek i atrament zdobione dekoracyjnymi pasami stylizowanego klasycznego ornamentu.

Wyjątkowa i bogata ozdoba biurka, męski, luksusowy, ponadczasowy prezent gabinetowy Prezesów, adwokatów, ludzi pióra i nauki. Wspaniała inwestycja kapitałowa na lata i pokolenia.

Historia:

Kałamarze - historia kałamarzy sięga początków XVIII wieku. Z czasem stały się one niezbędne na dworach wśród przedstawicieli arystokracji i wyższych klas społeczeństwa, bowiem umiejętność pisania listów i spisywania myśli była dość rozpowszechniona. Zazwyczaj kałamarz składał się podstawki na której ustawione były pojemniki na atrament, piasek do osuszania, pieczęcie do zamykania listów i gęsie pióra. Niektóre kałamarze były dodatkowo wzbogacone o dzwonek na służbę i lampkę oliwną lub lichtarz. Z czasem kałamarze przybierały coraz bardziej różnorodne i bogate formy w tym zdobnicze i reprezentacyjne. Często wykorzystywane jako eleganckie prezenty ze srebra i złota.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).