Srebrna próby 800, Polonica po roku 1963 , warszawska, neo empirowa, cukiernica ze zdejmowaną pokrywką stojąca na okrągłej nóżce. Na nóżce, czarze i pokrywce zastosowano ten sam bogaty kwiatowy ornament w formie aplikacji taśmy zbliżony do klasycystycznego. Na uwagę zasługują dwa zdobne, esowato gięte ucha z delikatną cyzelką w formie wolut. Ciekawa budowa pokrywki zwieńczonej okrągłym kapeluszem z ornamentem , dodatkowo (co było rzadkością) z delikatnym i subtelnym wycięciem na łyżeczkę do cukru.

Środek czary szczotkowany i polerowany.

Całość wizualnie charakterystyczna dla pucharu empirowego z nutą orientalnego smaku.

Dość ciężka (prawie 400 g.) czego nie widać wizualnie, sprawia wrażenie lekkiej ale jednocześnie o stabilnej i mocnej budowie. Wyjątkowa, ponadczasowa i nietuzinkowa ozdoba każdego stolika i saloniku kawowego. Wspaniała na elegancki, luksusowy i szykowny oraz praktyczny prezent dla wymagającej Pani domu. Bogata Polonica Warszawska !!!

Historia:

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).