Unikalny art deco ok.100-letni żyrandol ze słynnej francuskiej pracowni Mulaty. 3 punkty świetlne, 3 klosze ze szkła warstwowego, całość o niezwykle lekkiej i przestrzennej konstrukcji. Pełna wspaniała stylistyka art deco ze smakami neo empirowymi (rzadkość mając na względzie czas wytworzenia) !!!

Zbudowany z trzech odlewanych w brązie plastycznie giętych ramion rozszerzających się ku dołowi z trzema kloszami w postaci kielichów. Delikatna, a zarazem finezyjna metaloplastyka przedstawiająca trzy ptaki / gołębie z rozpostartymi skrzydłami, krążące nad głowami gości salonów lub biesiadników eleganckich i wysokich aneksów jadalnych.

Klosze ze szkła warstwowego barwione w odcieniach pomarańczy poprzez zielony aż do żółtego i białego. Technologia doboru komponentów kolorystycznych była najwyższą tajemnicą pracowni i twórców. Pięknie dobrana kolorystyka i kompozycja żyrandola daje ciekawe, niepowtarzalne efekty przy zgaszonym i zapalonym świetle, zmieniającym odcienie pod wpływem czasu świecenia. Ze względu na swoją pełną uroku wyjątkowość i niepowtarzalne piękno żyrandol zdobi salony, gabinety ożywiając pomieszczenia krążącymi nad głowami gości i biesiadników gołębiami o rozpostartych skrzydłach. Wyjątkowy artystyczny żyrandol: „Pod Gołębiami” !!!

Historia:

Mulaty – huta szkła założona w 1897 roku w Lyonie, we Francji. Specjalizowała się w produkcji kieliszków, dzbanów do wody / wina, kieliszków do absyntu oraz lamp i żyrandoli. Wyroby Mulaty ze względu na swoje pochodzenie i luksusowość rzadko kiedy były użytkowane, kupowane były głównie przez zamożnych kolekcjonerów.

Źródło: www.antiquitiesweb.com/

Art Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir. Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96