Srebrny próby 800, złocony od wewnątrz oryginalny, niemiecki koszyczek ażurowy, wspaniały reprezentant klasycyzmu. O owalnym kształcie na gładkiej podstawie, bogato klasycznie zdobiony. Brzeg koszyczka oraz uchwyty wykonane ze spojonych ze sobą wolut tworząc niepowtarzalną ciekawą linię brzegu. Uchwyty z koszyczkiem łączą baranie głowy. Na ażurowych ściankach cztery medaliony połączone festonami (girlandami) przedstawiającymi twarze patrycjuszy miejskich: kobiety i mężczyzny. Idealny na okolicznościowy prezent – ozdoba środka stołu i salonu. Na owoce, ciasto. Luksusowy na upominek jubileuszowy zarówno dla pani jak i Pana Domu. Dodaje uroku i elegancji każdemu pomieszczeniu, każdej uroczystości i spotkaniu towarzyskiemu. Nieprzemijający i unikalny, czarujący element wystrojowy otoczenia, przynoszący radość gospodarzom i posiadaczom. Pewna i twała lokata kapitału dla rodziny i pokoleń.

Historia:

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).