Około 100-letni gerydon wraz z gazonem.wazą (noga i donica), ręcznie wykonana majolika szkliwiona. Przeznaczony na donicę z kwiatami, pełnia secesji, motywy kwiatowe, zielonych traw, ogród w rozkwicie, szeroka paleta barw, dla podkreślenia barw kwiatów - tło czarne szkliwione, powtarzające się motywy serca w różnych konfiguracjach kolorystycznych i designerskich, ceramiczna ornamentyka koloru złoto-miodowego, zdobnictwo tłoczone, wypukłe. Całość niezwykle bogata zdobniczo, o kształcie kolumny, na stabilnej okrągłej podstawie. Luksusowy element zdobniczy i wystrojowy w salonach, hallach, ogrodach zimowych, salonach wodno-kąpielowych.

Historia:

Gerydon, Żerydon – mebel pochodzący z Francji. Pojawił się w połowie XVII wieku ale swoją sławę uzyskał w okresie rokoka. Gerydony stworzone po tym okresie często były stylizowane na styl rokoko. Pierwsze z nich miały formę Murzynka trzymającego tacę na głowie. Stąd może pochodzić ich nazwa – Guerdion to imię jednego z pierwszych niewolników przywiezionych z Afryki. Mebel ten to zwykle drewniany postument służący jako podstawa do wyeksponowania lamp, donic z kwiatami lub rzeźb.

Majolika – ceramika pokryta nieprzezroczystą polewą stopowo-cynową o bogatej kolorystyce. Rodzaj fajansu produkowanego we Włoszech od XIV w. do XVII w. Z majoliki wyrabiano przede wszystkim bogato zdobione naczynia, gazony, wazony. Produkcja majoliki rozwinęła się pod wpływem ceramiki mauretańsko-hiszpańskiej, importowanej do Włoch przez Majorkę (stąd nazwa). W XV wieku produkcję rozpoczęto także we Florencji (wprowadzono rzeźby z majoliki). Na początku XVI w. rozwinął się styl istoriato (narracyjny), czyli zdobienie scenami mitologicznymi, historycznymi oraz biblijnymi. Malarzami tego stylu byli zazwyczaj wybitni artyści, a inspiracji szukali w dziełach Rafaela i jego uczniów. Znak rozpoznawczy: żywe kolory, etniczne , biblijne stylizacje, bogata ornamentyka, szklista struktura, śródziemnomorskie klimaty.

Źródło: Wikipedia, Ceramika Tubądzin

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia