Biały Kruk !!! Wspaniały ok. 100-letni, „Różany” żyrandol ze słynnej francuskiej pracowni Degue, przełomu stylów francuskiej secesji i art. deco, sygnowany. Zbudowany z 4 punktów świetlnych, ampli w kształcie odwróconej pieczarki i 3 kloszy ze szkła barwionego warstwowo. Całość bez wątpienia w stylistyce francuskiej secesji , jednakże o prostszej konstrukcji żyrandola , której widoczne są wpływy początków stonowanego Art Deco.

Ciekawa budowa, zawieszony na kutej, co ciekawe geometrycznie trójkątnej rozecie z wewnętrznymi ozdobami z listków i trzyelementowym ramieniu na kształt zwężającego się ku dołowi stożka. Od nasady ampli odchodzą trzy proste ramiona zakończone uchwytami, łączą się u spodu ampli tworząc przestrzenne trójkąty okalające kosz ozdobione bogatą różaną metaloplastyką z gałązek róż i kwiatów w pełnikwitnącej róży. Klosze ze szkła barwionego warstwowego w jesiennych odcieniach brązu, zieleni i żółci.

Piękne dobrana kolorystyka i kompozycja żyrandola daje różne efekty przy zgaszonym i zapalonym świetle, zmieniając się wraz z długością czasu świecenia. Technologia doboru komponentów była najwyższą tajemnicą pracowni i twórców.

Ze względu na swoją wyjątkowość i stan zachowania stanowi wytworny i luksusowy element wystroju wnętrz nadający im niepowtarzalny charakter wyszukanej i ciepłej elegancji bez narzucania się przepychem. Idealny do salonów, przestronnych gabinetów i bibliotek . Wspaniałe dzieło sztuki międzywojennej Mistrza Deque !!!

Historia:

Pracownia Degue - znana jako Verrerie D’ Art Degue. Została założona w 1926 roku w Paryżu przez Davida Guerona, a nazwa Degue nawiązuje do pierwszych liter imienia i nazwiska założyciela. Początkowo Gueron zaangażowany był w działalność polityczną ze względu na swoje tureckie pochodzenie, ale po 1926 w pełni poświęcił się pracy twórczej i budowaniu swojej pracowni. Produkował wazony, lampy i żyrandole. Szkła zyskały sławę dzięki intensywnej kolorystyce (głównie odcienie pomarańczowe, żółte, czerwone i zielone). Degue kopiował wzory uznanych rzemieślników, a zarazem swoich nauczycieli: Emila Galle, Charlesa Schneidera, braci Daum i Muller. Schneider pozwał Degue do sądu za plagiat i niestety przyczyniło się to prawie do bankructwa obu pracowni. Wybuch wojny zmusił Degue do finalnego zamknięcia fabryki.

Źródło: Wikipedia

Secesja we Francji - Głównymi ośrodkami francuskiej secesji były: Paryż i Nancy. W stolicy działał czołowy architekt francuskiego Art Nouveau - Hector Guimard, znany przede wszystkim jako twórca wejść do stacji paryskiego metra. Wykonane fabrycznie z żelaza pomalowanego na zielono, oparte są na bujnych, płynnych liniach. Wznosił także kamienice i pałace (np. Castel Béranger, 1894-8) i budynki publiczne (np. sala w Humbert de Romans, 1902, z wyeksponowaną stalową konstrukcją). W Paryżu działał również najwybitniejszy złotnik i jubiler secesyjny, René Lalique. Okres secesji przyniósł szczególny rozkwit sztuki plakatu. Jednym z ojców współczesnego plakatu był Jules Chéret, operujący żywą kolorystyką, niezwykłymi krojami pisma i uproszczonym rysunkiem, drugim - Henri de Toulouse-Lautrec. Natomiast w Nancy tworzył Émile Gallé, działający na polu meblarstwa i szklarstwa. Szczególnym zainteresowaniem darzył przyrodę, a zwłaszcza rośliny. Zbierał je i hodował, czerpiąc z nich inspirację do tworzonych dzieł. W swoich wyrobach szklarskich stosował różne techniki i kształty naczyń. Dzięki własnym metodom barwienia szkła uzyskał szeroką gamą kolorów, stosując przede wszystkim odcienie mleczne i matowe.

Źródło: Wikipedia

Art. Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia