Srebrny próby 800, 100-letni, luksusowy, zdobiony z przepychem serwis kawowo-herbaciany, wyjątkowo składający się z sześciu wielkich elementów: dzbanek do kawy, dzbanek do herbaty, imbryk z podgrzewaczem na wzór samowara, cukiernica z pokrywką, mlecznik i taca. Całość to 11 kg srebra próby 800. Serwis wykonany z przepychem i rozmachem , o dużych pojemnościach dla dużej liczny gości, z możliwością ciągłego dolewania gorącej wody z ciągle grzanego imbryka/samowara. Dół o kształtach barokowych i smukłej szyi części górnej dzbanów. Design dzbanków i serwisu budowany na bazie kształtów i budowy smoka: wylewki skręcane spiralnie zakończone wyraźną głową i twarzą smoka , przechodzące w korpus i tułów (czara główna) ze wspaniałym wolem i wypukłymi owalami, dalej przechodzący w spiralnie skręcony ogon zakończony pióropuszem (uchwyt/rączka ). Całość postaci smoka stoi na 4 smoczych , giętych łapach (nóżki dzbanków) ozdobionych aplikacjami liści akantu. Na korpusie długie grawerki liści akantu stylizowane na pióra smocze. Smocze postacie zwieńczone od góry na pokrywkach pięknie odlanymi i cyzelowanymi chwytami do otwierania, stylizowanymi na miniaturki smoczych pieczar. Jako ciekawostka; pokrywki dzbanków otwierane bocznie dzięki czemu unika się ryzyka wylania się napojów podczas ich nalewania. Ucha dzbanków dodatkowo z ergonomicznym chwytakiem.

Wnętrza złocone z wyjątkiem mlecznika i tacy. Okazała taca o owalnym kształcie stanowi wspaniałą i elegancką podstawę całości podkreślając wielkość i rozmach serwisu. Taca gładka w podstawie, bogato zdobiona ornamentem roślinnym na obrzeżu, z pięknymi masywnymi uchwytami – odlanymi i skręconymi spiralnie na wzór uchwytów dzbanów.

Całość wykwintna, zadbana, niepowtarzalna , arcydzieło pracy jubilerskiej i użytkowej. Wspaniała inwestycja kolekcjonerska i kapitałowa, połączona z wyjątkowymi wizualnymi walorami sztuki barokowej i luksusu. Jedyny taki, nietuzinkowy, bogaty prezent okolicznościowy, ślubny, weselny. Ozdoba środka stołu i wykwintnego ekskluzywnego salonu. Niepowtarzalny i jedyny.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia