Nie do określenia i wytłumaczenia jest jak to się stało że na lampce są podpisy lub pracowało nad nią jednocześnie, aż 3 słynnych Mistrzów sztuki rzeźbiarskiej i oświetleniowej żyjących i działających na przestrzeni lat: 1806-1895/1910, 1895-1930 i 1878-1970 – lub było pośrednio związanych z tym arcydziełem sztuki secesyjnej epoki Belle Epoque. Być może nigdy nie mieli nawet ze sobą kontaktu bezpośredniego a unikalna lampka powstała bezwiednie w różnych okresach. Bez wątpienia są to jednak oryginalne sygnatury trzech Wielkich Mistrzów. Biorąc pod uwagę styl i miękkość Belle Epoque pierwotnym Twórcą rzeźby najprawdopodobniej jest Emile Burchen (ok. lat 80-ych 2 poł. XIX wieku), a Van den Voorde dokonał jej przeróbki w latach 20/30 XX wieku i zaadaptował rzeźbę na piękną posągową lampkę wraz ze srebrzeniem dodatkowo stosując oryginalny klosz z najsłynniejszej w owych czasach pracowni Freres Muller. Świadczyć o tym mogą ze strony Bruchona charakterystyczna blaszka z sygnatura i tematem rzeźby oraz idealny styl secesji (Belle Epoque) jakiemu odpowiada cała postać rzeźby, oryginalne stare nity etc oraz manieryzm Belga G. v d Voorda nakierowane w owym czasie na art dadeco i stylizowany na art deco klosz Braci Muller. Niewykluczone jest też, że oryginalny klosz Freres Muller może być wtórnym. Niezależnie jednak od okoliczności tym sposobem powstała wyjątkowa, unikalna lampka gabinetowa, figuralna, srebrzona spod ręki (lub przy asyście stylizacyjnej) 3 wielkich Twórców XIX i XX wieku.

Biały Kruk !!! Ok. 150-letnia lampka salonowa, srebrzona, niespotykane arcydzieło, o którym toczą się dyskusje źródła pochodzenia: 1) pierwsza wersja twierdzi ze jest to praca Belga Georga van den Voorde słynnego rzeźbiarza XIX i XX wieku który stworzył tę lampkę w hołdzie Emile Bruchona. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne biorąc pod uwagę materiał z której rzeźba jest wykonana (jego materiałem był gównie brąz, kamień i drewno), styl całkowicie inny aniżeli preferował (chłodne art deco i moderna) oraz fakt że sygnatura Bruchona jest idealnie taka sama w jakim sygnował On swoje dzieła sztuki;

2) druga wersja bardziej awanturnicza ale może dzięki temu bardziej realna i rzeczywista mówi że arcydzieło to wyszło spod ręki 3 Mistrzów Rzeźby i Oświetlenia XIX i XX wieku: secesji&okresu szalonej Belle Epoque Emile Bruchon, secesji&art deco Frères Muller i art deco&moderny George van den Voorde. Najprawdopodobniej pierwotnym Twórcą rzeźby jest Francuz z okresu Belle Epoque Emile Bruchon, następnie dzieło najprawdopodobniej srebrzone i zaadaptowane na lampkę przez Belga Van den Voorde z użyciem oryginalnego klosza w art deco (które preferował) z najsłynniejszej w owym czasie pracowni Freres Muller (po nitach mocowaniu jasne jest iż klosz ten zainstalowany jest od nowości i nigdy nie był rozbierany (klosz sygnowany pracownią Braci Muller).

Przedstawia rzeźbę stojącej na podstawie półnagiej kobiety, pełnej dynamiki i energii. Prawa ręka podniesiona do góry trzyma uchwyt z kloszem. Oczy skierowane na klosz. Sylwetka wygięta do tyłu. Lewa ręka lekko uniesiona. Z tyłu kobiety duży, efektowny, rozłożysty liść/pióropusz z liści otulający sylwetkę. Zdobiona aplikacjami maków. Niezwykła, mistrzowska praca rzeźbiarza Emila Bruchona. Niesamowita precyzja wykonania najmniejszego szczegółu nadająca rzeźbie ekspresję i żywy charakter. Sygnowana Le Coquelicot (Mak) Par Bruchon. Rzeźba najprawdopodobniej została zaadoptowana na lampkę przez Belga Van den Voorde z jednoczesnym galwanicznym srebrzeniem – oryginalna sygnatura). Dzieła wieńczy klosz ze słynnej pracowni Braci Muller z Luneville warstwowo barwiony w odcieniach delikatnej pomarańczy, niebieskiego z akcentami zieleni. Technologia doboru komponentów była najwyższą tajemnicą pracowni i twórców. Pięknie prezentuje się przy zgaszonym, zapalonym świetle. Ta unikalna dekoracyjna i figuralna lampa nadaje wnętrzom elegancję i wytworność. Jest uosobieniem piękna, luksusu i smaku, jedyny taki dostępny egzemplarz spod ręki 3 wspaniałych Mistrzów Sztuki Zdobniczej XIX i XX wieku, zachowany w stanie doskonałym, buduje czarujący nastrój, uroczą i niepowtarzalną atmosferę domu i pomieszczenia. Elegancka ozdoba salonu, gabinetu, sypialni. Mieszanka najpiękniejszych cech zabawowej i luksusowego we Francji okresu Belle Epoque oraz przełomu Art Nouveau i Art Deco. Podziwiając tę 150-letnią zgrabną Panią na rzeźbie lampki przychodzi melancholijna ochota aby zanurzyć na jakiś czas w XIX wieczną Francję i Paryż wraz ze wszystkimi jej tajemnicami.

Historia:

Emile BRUCHON (1806- 1895) – uważany za jednego z największych francuskich rzeźbiarzy Belle Epoque. Mimo to istnieje niewiele źródeł dotyczących jego życiorysu. Padające daty wzajemnie się wykluczają 1806 – 1895 (lata życia) oraz 1880 – 1910 (lata działalności). Mimo tajemniczości swojego pochodzenia, dzieła Bruchona są cenione na całym świecie. Wiadome jest, że był uczniem słynnego rzeźbiarza Mathurin Moreau. Często podpisywał swoje dzieła nie tylko nazwiskiem, ale nadawał im nazwę. Lampa została nazwana Le Coquelicot co oznacza mak. Dzieła Bruchona charakteryzują się przedstawieniem postaci w ruchu, tak jakby była żywa. Mówi się, że artyści Belle Epoque starli się stworzyć dzieła pełne dynamiki i energii. Natomiast to Bruchon osiągnął ideał i w jego rzeźbach można dostrzec upływający czas i zmieniające się pory roku.

Źródło: www.stalkingthebelleepoque.blogspot.com

George van de Voorde - urodził się w 1878 roku Belgii w Kortrijk, a zmarł w 1970 w Anderlecht. Rzeźbiarz i medalista. Zdobywał praktyki między innymi u Constanta Devreese i Julien Dillens. Współpracował przez 7 lat z Victor Rousseau. Prowadził zajęcia w Akademii Sztuki, później został jej prezydentem. Zdobył 2. miejsce w konkursie Godecharle w 1905. Regularnie wystawiał swoje prace na krajowych i międzynarodowych wystawach. Jednym z największych pomników w dorobku rzeźbiarza jest pomnik pamięci wojny w Brukseli, pomnik Pieter Coutereel w Louvain i pomnika Św. Jana Nepomucenus na białym kamieniu, który był jego ostatnim projektem i znajduje się z rodzinnym Kortrijk. Wykonywał popiersia znanych osobowości, które można znaleźć w wielu belgijskich miastach. Materiały na jakich pracował i tworzył to: brąz, kość słoniowa, glina, kamień, drewno, brąz i lut.

Źródło: www.art-nouveau.co.uk/sculptors-artists.html

Pracownia Frères Muller (Braci Muller) - istniała od 1895 roku aż do pierwszej wojny światowej. Zanim jednak powstała, cała rodzina Mullerów składająca się z dziewięciu braci i jednej siostry znalazła zatrudnienie w pracowniach szkła w okolicach Luneville. Dwóch braci: Desirè i Eugene pracowali u Emilla Galle, gdzie zdobyli fach i poznali największe tajniki słynnego Twórcy przy wspólnym tworzeniu jego dzieł. Jako, że byli równie utalentowani, zdobyli się na otwarcie swojej własnej pracowni w Luneville i opracowanie podobnej a zarazem innej techniki obróbki szkła. Ich nowatorskie jak na tamten czas eksperymenty pozwoliły przerodzić się tej rodzinnej wytwórni w pracownię produkującą wysokiej jakości wazony i lampy. Każdy klosz był robiony ręcznie i sygnowany co obecnie znacznie podnosi jego wartość. Niestety czas wojny spowodował zamknięcie fabryki. Rodzeństwo rozproszyło się po Francji a cześć zginęła. Jednak w roku 1920 rodzeństwo powróciło do pomysłu wspólnej pracy. Przejęli wytwórnię szkła w Luneville i ją rozbudowali. W tym okresie tworzone były wyroby szklane na bardziej przemysłową skalę i głównie w stylu Art Deco, choć wyroby secesyjne również się zdarzały, jednak w mniejszych ilościach. Ostatecznie wielki kryzys ekonomiczny w Ameryce w latach 30. XX wieku zmusił Mullerów do zamknięcia rodzinnego biznesu. Pozostałe obecnie żyrandole stanowią ważny eksponat dla miłośników sztuki i antyków.

Źródło: http://www.glass-wiki.net/Muller-Freres.ashx

Belle Epoque - dosłownie piękna epoka - panowała na przełomie XIX i XX wieku - od zakończenia wojny francusko- pruskiej w 1871 i do wybuchu I wojny światowej. Uważana za czas rozwoju, postępu i spokoju w Europie. Dzięki rozwojowi gospodarczemu życie stawało się łatwiejsze co podwyższyło standard życia kulturalnego i wpłynęło na ogromny rozwój sztuki. Za czasów Belle Epoque powstał kabaret, kino, a w sztuce panowała secesja i impresjonizm. Społeczeństwa zaczęły wierzyć w postęp i dobrobyt. Niestety zakończona dekadentyzmem ("schyłek"), rozwojem ruchu Partii Robotniczych a finalnie wybuchem Wielkiej Wojny, w sztuce nazywanym

Fin de siècle.

Źródło: Wikipedia

Art. Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia

Secesja we Francji - Głównymi ośrodkami francuskiej secesji były: Paryż i Nancy. W stolicy działał czołowy architekt francuskiego Art Nouveau - Hector Guimard, znany przede wszystkim jako twórca wejść do stacji paryskiego metra. Wykonane fabrycznie z żelaza pomalowanego na zielono, oparte są na bujnych, płynnych liniach. Wznosił także kamienice i pałace (np. Castel Béranger, 1894-8) i budynki publiczne (np. sala w Humbert de Romans, 1902, z wyeksponowaną stalową konstrukcją). W Paryżu działał również najwybitniejszy złotnik i jubiler secesyjny, René Lalique. Okres secesji przyniósł szczególny rozkwit sztuki plakatu. Jednym z ojców współczesnego plakatu był Jules Chéret, operujący żywą kolorystyką, niezwykłymi krojami pisma i uproszczonym rysunkiem, drugim - Henri de Toulouse-Lautrec. Natomiast w Nancy tworzył Émile Gallé, działający na polu meblarstwa i szklarstwa. Szczególnym zainteresowaniem darzył przyrodę, a zwłaszcza rośliny. Zbierał je i hodował, czerpiąc z nich inspirację do tworzonych dzieł. W swoich wyrobach szklarskich stosował różne techniki i kształty naczyń. Dzięki własnym metodom barwienia szkła uzyskał szeroką gamą kolorów, stosując przede wszystkim odcienie mleczne i matowe.

Źródło: Wikipedia