Kategorie E-Sklepu

Kabaret Martial Fray na przyprawy, 2 karafki szklane, srebrny, Paryż – eklektyczny

We have CMS-provided images

Kabaret Martial Fray na  przyprawy, 2 karafki szklane, srebrny, Paryż – eklektyczny

Kabaret Martial Fray na przyprawy, 2 karafki szklane, srebrny, Paryż – eklektyczny

Biały kruk ! Srebrny pr. 950 Minerwa; 150-letni kabaret na przyprawy ze słynnej paryskiej pracowni Martial Fray działającej zaledwie 12 lat w poł. XIX w. Mistrzowskie zdobienia. Elegancki, luksusowy, jedyny i niepowtarzalny. Historyczny przedmiot z duszą.

3-00294

14 750 zł



Zapoznałem się z Regulaminem Sklepu oraz Polityką Prywatności i w pełni akceptuję wszystkie ich postanowienia.

Do koszyka

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuKabaret Martial Fray na przyprawy, 2 karafki szklane, srebrny, Paryż – eklektyczny
Numer katalogowy3-00294
KategorieSrebra Antyczne; Środek stołu; Na Ślub
Ocena użytkowaBiały Kruk !!!
Egzemplarz kolekcjonerski, zdobniczy.i wystawienniczy.
Sztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem
Krótka charakterystykaBiały kruk ! Srebrny pr. 950 Minerwa; 150-letni kabaret na przyprawy ze słynnej paryskiej pracowni Martial Fray działającej zaledwie 12 lat w poł. XIX w. Mistrzowskie zdobienia. Elegancki, luksusowy, jedyny i niepowtarzalny. Historyczny przedmiot z duszą.
Cena (waluta do wyboru)
Pracownia / TwórcaMartial FRAY
Kraj wytworzeniaFrancja
Paryż
Okres w sztuceEklektyzm
Eklektyzm ze wspaniałymi formami klasycyzmu, baroku i rokoka
Data wytworzenia1849
Lata okresu (1849 – 1861)
Okres / WiekXIX wiek
Połowa XIX wieku
MateriałSrebro, punca próba Minerwa 950, punca obowiązująca w latach (1838-1919),
Szkło grubo lane.
Technika kreacjiSrebro cyzelowane, repusowane, odlewane, gięte.
Szkło grubo lane, szlifowane.
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość31 cm
Szerokość26 cm
Głębokość14 cm
Waga1689 g (waga – całość)
703 g (waga – srebro)
LokalizacjaSalon Ekspozycyjny - Galeria Srebra i Światła R&R Łódź, ul. Nawrot 4/II
MiejsceSG: 02

OPIS PRZEDMIOTU

Biały Kruk !!! Srebrny próby 950 Minerwa, około 150-letni reprezentacyjny francuski kabaret ze słynnej paryskiej pracowni Martial Fray działającej zaledwie 12 lat w połowie XIX wieku. Zachowany w idealnym stanie komplet 2 karafek w srebrnym fantastycznie zdobionym koszyczku. Na przyprawy płynne: ocet, oliwa. Zbudowany z prostokątnej podstawy i pionowego uchwytu, do którego przymocowane są dwa koszyczki na szklane karafki oraz dwa pierścienie do odkładania szklanych korków. Podstawa wsparta na czterech przestrzennie ułożonych rokokowych nóżkach. Uchwyt duży, wygodny o unikalnym kształcie z charakterystycznymi klasycznymi, rokokowymi i barokowymi zdobieniami : lilijka, woluty, kartusz na monogram w koronie i wiele innych. Całość we wspaniałej bogatej wizualnie i ilościowo cyzelowanych zdobień, które trudno opisać w detalach. Powtarzające się wielokrotnie na całości koszyka wypukłe i niepowtarzalne małe kartusze na dedykacyjne monogramy. Niezwykła i niespotykana staranność i precyzja wykonania Mistrza Złotnika. Znakomite walory plastyczne. Dominuje motyw drobnej woluty i liści akantu. Szkła oryginalne, grube, gładkie, formowane na butelkę. Kwadratowa podstawa. Szlifowane.

Szyk, elegancja, luksus i perfekcja. Wspaniała praktyczna ozdoba środka stołu i każdego salonu. Egzemplarz niepowtarzalny i najprawdopodobniej jedyny na świecie. 150-letni unikalny i niepowtarzalny srebrny kabaret z duszą, owiany tajemnicą swojej historii. Jedyny.

Historia:

Martial Fray – pracownia założona w 1849 roku. Zamknięta w 1861. Mieściła się 22 Rue de Pastourelle w Paryżu. Punca przedstawia gwiazdę w rombie.

Źródło: www.925-100.com ; http://www.925-1000.com/Ffrench_makers_M.html

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze) W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku. Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego). Źródło : Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim. Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle" kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie). Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok", którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka" czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa). Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w. Źródło: Wikipedia

Historia:

Martial Fray – pracownia założona w 1849 roku. Zamknięta w 1861. Mieściła się 22 Rue de Pastourelle w Paryżu. Punca przedstawia gwiazdę w rombie.

Źródło: www.925-100.com ; http://www.925-1000.com/Ffrench_makers_M.html

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji.Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia