Elegancki, 100-letni komplet herbaciano – kawowy ze słynnej pracowni F.W. Quist. 5-elementowy, plater alpacca. Dzbanek do herbaty, dzbanek do kawy, mlecznik, cukiernica i taca. Przedmioty stylizowane na kształt gruszki. Ucha w kształcie litery S, skomponowane z kilku zespolonych ze sobą wolut. Zabezpieczone przekładkami przed przegrzaniem od gorącej herbaty / kawy. Pokrywki w dzbankach w kształcie lekko wyniesionej kopuły, ruchome, zamocowane na zawiasie. Dzbanki osadzone na kolistej podstawie. Cukiernica ze zdejmowaną, kopulastą pokrywką. Gięta, owalna, dość głęboka taca z dekoracyjnym zwieńczeniem. Całość gładka, ozdobiona spiralnie profilowanymi liniami.

Elegancki i wytworny serwis pamiątkowy i jubileuszowy, prezent na każdą okoliczność. Wystawny środek stołu obiadowego oraz deserowego. Gustowna stylistyka charakterystyczna dla art deco.

Historia:

F.W. Quist – uważany za największego konkurenta WMF. Pracownia założona w 1866 roku przez Jakoba Schweizera. Bardzo szybko przekształcona w spółkę akcyjną pod nazwą Actien-Plaqué-Fabrik. Głównym akcjonariuszem był Friedrich Wilhelm Quist. Po śmierci Schweizera w 1886 roku fabryka ogłosiła upadłość i ponownie F.W. Quist wraz z Robertem Eisenmannem otworzyli w 1887 roku firmę pod nazwą „Quist & Eisenmann”. Trwało to, do 1890 kiedy zmarł Eisenmann i Quist stał się jedynym właścicielem.

W rodzinie Quista nastąpiły poważne roszczenia spadkowe, głównie między jego synami. Jednak po jego śmierci w 1903 firma pozostała w rękach jednego właściciela- syna Fritza Quista aż do 1951 roku. Podczas I wojny światowej dostarczała żołnierzom wyposażenie w hełmy, części do broni i sprzęt wojskowy. Otrzymali patent na produkcję hełmów M35. Stworzono również hełmy do walki w ogniu i do latania w przestworzach. Po zakończeniu wojny hełmy były produkowane do roku 1960.

Po śmierci Fritza przekształconą ja w Sp.zoo. a następnie w spółkę komandytową. W 1965 roku dołączył do niej Gerd Quist, jako przedstawiciel czwartego pokolenia rodziny Quist.

Źródło: Wikipedia

Alpacca / Nowe Srebro – materiał srebropodobny, zwany potocznie „białym srebrem”. Zgodnie z Polską Normą jest to "mosiądz wysokoniklowy" (inne dawniejsze nazwy: argentan, pakfong, melchior, alpaka, alfenid, arfenil, neusilber, srebro Schefildskiego, chińskie srebro, metal Christofle'a i inne).

Nowe srebro najpierw uzyskano w Chinach. Stało się sławne w Europie po sprowadzeniu go przez składy handlowe zwane w wymowie kantońskiej paktong lub pakfong (白銅, pinyin báitóng; dosł. "biała miedź"). Jego srebrzysty kolor imitował prawdziwe srebro.

Jest to srebrzystobiały stop zawierający 40-70% miedzi, 10-20% niklu i 5-40% cynku. Gęstość 8400÷8700 kg/m � (8,4-8,7 g/cm �). Wbrew swojej nazwie nie zawiera on srebra. Służy do wyrobu ozdób, sztućców, sprzętu medycznego, instrumentów muzycznych, drutów oporowych, itp. W Polsce stosowane jest kilka stopów zaliczanych do mosiądzów wysokoniklowych różniących się składem:

• MZN12 – Cu w % 62-66, Ni w % 11-13, Mn w % 0-0,5, Zn w % 20-27
• MZN15 – Cu w % 62-66, Ni w % 13,5-15,5, Mn w % 0-0,5, Zn w % 18-24
• MZN18 – Cu w % 53-56, Ni w % 17-19, Mn w % 0-0,5, Zn w % 25-30
• MZ20N18 – Cu w % 60-64, Ni w % 17-19, Mn w % 0-0,5, Zn w % 16-23

Jako pierwsi otrzymali go Chińczycy i przywędrował do Europy w XVIII wieku. W XIX wieku Europejczycy nauczyli się sami tworzyć ten stop. Stop nie zawiera srebra, ale idealnie je zastępuje. Przedmioty z alpaki są również srebrzone, ale wtedy ich znakowanie wygląda zupełnie inaczej.

Źródło: Wikipedia, kochamantyki.pl

Art Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia