Srebrna próby 800, około 100-letnia herbatnica na suchą herbatę / duże puzdro na bibeloty z obszaru Płw Iberyjskiego. Eklektyczna. Wnętrze złocone. Naczynie o kształcie walcowatym, z ruchomą przykrywką na zawiasie. Ścianki boczne puszki regularnie gięte z efektem kolumnowym. Na ściankach i wierzchu przykrywki repusowany ornament florystyczny. Całość o lekkim orientalnym designie. Wydaje się lekka ale o wadze 0,17 kg. Piękna, zgrabna i estetyczna jako ozdoba zarówno półeczki kuchennej jak elegancka i luksusowa puszeczka na herbatę bardzo szczelnie zamykana mimo upływu wieku od momentu jej wytworzenia jak i buduaru jako wytworne i unikalne puzdro. Wspaniały przedmiot na praktyczny i elegancki prezent dla wymagającej Pani Domu.

Historia:

Herbatnica - staropolskie określenie naczynia na suchą herbatę, wykonywanego w kształcie flaszy lub puszki z nakrętką i wchodzącego w skład serwisów herbacianych. Herbatnicę wyrabiano z porcelany, srebra, szkła. Największą popularność zdobyły w XVIII w.

Źródło: onet.pl ; http://portalwiedzy.onet.pl/52719,,,,herbatnica,haslo.html

Styl i kultura iberyjska _ mieszanka kolejnych stylów architektonicznych chrześcijańskiej Europy (romańskiego, gotyckiego i renesansowego) z różnorodnymi elementami charakterystycznymi dla architektury muzułmańskiej. Było to możliwe dzięki początkowej, względnej tolerancji kultury islamu na ziemiach podbitych przez chrześcijan. Innowiercy mogli pozostać wtedy na okupowanych ziemiach w swego rodzaju gettach noszących nazwę "aljamas". Takie dzielnice w przypadku społeczności muzułmańskiej nazywano "morerías" (w odniesieniu do mniejszości żydowskiej - juderías). Warto mieć na uwadze, że cywilizacja arabska stała w okresie średniowiecza na znacznie wyższym poziomie niż chrześcijańska. Dużą część ludności wyznającej islam (tzw. mudéjares) stanowili ludzie wykształceni, znający nauki ścisłe oraz humanistyczne. Nic więc dziwnego, że chętnie wykorzystywano ich umiejętności w wielu dziedzinach, przede wszystkim w architekturze i sztuce, która miała za zadanie uwznioślić triumf katolickich władców oraz ich religii na terytorium Półwyspu Iberyjskiego. Wielu architektów chrześcijańskich ceniło na tyle osiągnięcia muzułmanów w sztuce, że z czasem opanowali i zaczęli stosować techniki znajdujące się w kanonie sztuki mudéjar. Po roku 1502 chcąc uniknąć wygnania mudéjares musieli dobrowolnie lub pod przymusem przejść na katolicyzm.

Źródło : Hiszpania , Portal PL

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Art Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia