Lampa fabryczna emaliowana podsufitowa z hali fabrycznej, wielka, otwarta,40-letnia z Czechosłowacji, oryginalna oprawka żarówki, wykonana techniką wylewanej na blachę porcelany. Budowa 2-poziomowa. Wielkie i wspaniałe, niespotykane rozmiary. 2-kolorowa: kolor zewnętrzny : grafitowy; kolor wewnętrzny: jasnobeżowy Opracowana w manierze słynnego „racjonalnego” przedwojennego (przed 2 wojną światową) minimalistycznego, technicznego nurtu niemieckiego „bauhaus” (Weimar) . Lampy oryginalne wyczyszczone, przygotowane do natychmiastowej instalacji na 220V, z możliwością ograniczonego, indywidualnego zamówienia designu i usunięcia starych naleciałości i zanieczyszczeń. Wspaniałe oryginalne lampy okresu PRL i zimnej wojny zanikające wraz z nowoczesnym rozwojem industrialnym hal produkcyjnych z oświetleniem nowej generacji. Idealne do designerowskich wnętrz industrialnych technicznych , restauracyjnych i podobnych. Gotowa do użycia od zaraz w loftach, obiektach o industrialnym designie.

Historia:

Emalia (dawniej: szmelc, smalc) – technika zdobienia wyrobów metalowych, najczęściej złotych lub miedzianych, za pomocą szklistych powłok składających się z mieszaniny sproszkowanych minerałów (piasek, kreda, glina) oraz topników (boraks) z dodatkiem pigmentów, stopionej w temperaturze ok. 800-900 �C w specjalnym piecu.

Niezbędny jest dobór odpowiedniego metalu, na którym będzie kładziona emalia. Temperatura topnienia tego metalu musi być wyższa niż emalii oraz musi mieć współczynnik rozszerzalności cieplnej zbliżony do współczynnika emalii. Warunki te najlepiej spełnia złoto oraz miedź, natomiast srebro jest raczej rzadko stosowane z powodu zbyt niskiej temperatury topnienia, zbliżonej do temperatury topnienia szkła, i stosunkowo dużej rozszerzalności cieplnej.

Metal musi być odpowiednio opracowany poprzez wykonanie w różny sposób komórek i zagłębień, które wypełni się emalią. Następnie dokładnie się go oczyszcza, gdyż zabrudzenia i pozostałości kurzu mogą spowodować odpryśnięcie emalii. Sproszkowaną emalię miesza się z wodą, nanosi na metal i wypala. Następnym etapem jest powolne schnięcie wyrobu i polerowanie; czasem wypala się po raz kolejny

Rodzaje emalii

Techniki emalierskie rozpowszechniły się we wczesnym średniowieczu, w Europie zachodniej rozwijały się głównie między XI a XIV wiekiem, przede wszystkim w ośrodkach nad Mozą i Renem oraz w Limoges.

W historii emalierstwa powstały liczne sposoby zdobienia tą techniką, m.in.:

• emalia komórkowa (przegródkowa, fr. cloisonné) – rysunek tworzy się na podłożu z przylutowanych pionowo cienkich blaszanych listewek. W efekcie powstają komórki, ograniczone ściankami blaszek, które wypełnia się różnymi kolorami. Odmiana ta była popularna w Bizancjum.
• emalia węgierska (drutowa, siedmiogrodzka) – podobna do komórkowej, ale tutaj rysunek tworzy się z odpowiednio powyginanego drutu. Pola wypełnia się tylko do połowy wysokości, w efekcie czego druciane przegródki lekko wystają ponad powierzchnię emalii. Ten typ emalii powstał w XIV wieku, był bardzo popularny na terenie Siedmiogrodu od XV do XVII wieku (stąd jego nazwa).
• emalia żłobkowa (rowkowa, fr. champlevé) – komórki nie są tworzone na powierzchni metalu, ale są w nim wycinane w głąb. Emalia ta była popularna w XII i XIII wieku, a głównymi ośrodkami jej produkcji były warsztaty w Limoges, nad Mozą i Renem.
• emalia limuzyńska (malarska) – metal pokrywany jest warstwą nieprzejrzystej, zazwyczaj ciemnej emalii i wypalany. Na taki podkład nakładano rysunek inną emalią, często przejrzystą i o różnej grubości. Uzyskiwano efekty bardziej malarskie.

Źródło: Wikipedia

Elektrosvit - Fabryka Elektrosvit została założona w 1906 roku w pobliżu stacji kolejowej Svatobořice-Mistřín, koło 50 km od Brna. W 1939 roku została sprzedana firmie CEAG w Dreźnie. W 1945 roku firma stała się firmą państwową. W 1946 zakład został przyłączony do firmy MEVA - Chotěbořské zakłady obróbki metali. W 1949 / 1950 roku zakład stał się częścią grupy Elektrosvit Brno i wówczas zaczęto produkować oświetlenie. W 1961 roku połączona z państwowym przedsiębiorstwem Elektrosvit Nové Zámky na Słowacji. W 1993 roku, po rozłączeniu Czechosłowacji przekształcona państwową spółkę ELEKTROSVIT Svatobořice. Na Słowacji utworzono 2 filię Elektrosvit. W 2002 roku sprywatyzowana.

Obecnie firma produkuje oprawy oświetleniowe dla różnych typów źródeł światła: LED, źródła sodowe wysokiego ciśnienia i lampy wyładowcze rtęciowe, lampy metalohalogenkowe, żarówki halogenowe, świetlówki liniowe rur, ekonomiczne świetlówki z wbudowanym elektroniczne statecznikiem, żarówki regularne, etc. w zależności od celu użycia, produkuje oświetlenia i lampy do oświetlenia zewnętrznego dróg, parków, itp, jak również oprawy przemysłowe. Specjalnością są oprawy przeciwwybuchowe przeznaczone do użytku w obszarach zagrożonych wybuchem i pożarem (kopalnie, rafinerie, tłocznie, miejsca wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego, elektrownie atomowe i cieplne, lakiernie, papiernie, huty itp.)

Żródło: www.elektrosvit.cz

Bauhaus - Uczelnia powstała w 1919 roku w Weimarze z połączenia Akademii Sztuk

Pięknych i Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Działająca od 1925 w Dessau i w latach 1932-1933 w Berlinie. Założycielem był Walter Gropius. Potocznie mówiąc to kierunek artystyczny oparty na niemieckim

modernizmie. Połączenie techniki ze sztuką. Twierdzono, że wszyscy artyści są rzemieślnikami, tak jak rzemieślnicy są artystami. Studenci z Weimaru uczęszczali na kurs samodzielnego myślenia i analizy, a następnie odbywali trzyletnie warsztaty metalu, malarstwa ściennego, drewna, kompozycji przestrzennej, rzeźby. Taki kurs dawał szeroki zakres wykształcenia. Ze względu na zmiany ustrojowe i powszechne przekonanie, że Bauhaus szerzy myśl socjalistyczną, szkoła formalnie przestała istnieć w 1925 roku. Udało się ją przenieść do Dessau. Tutaj większy nacisk kładziono

na naukę teorii. W 1932 roku władze miasta Dessau przestały finansować szkołę i przeniesiono ją do Berlina jako szkołę Miesa van der Rohe. Działała tylko rok i została zamknięta przez hitlerowców. Próbowano

reaktywować ją do Berlina Zachodniego i USA, ale nie uzyskano już tak wysokiego poziomu nauczania. Podstawową zasadą stylu Bauhaus to funkcjonalizm w nowoczesnej architekturze, czyli połączenie różnych dziedzin sztuki by stworzyć coś bardziej pięknego i technicznego.

Źródło: Wikipedia

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.