Biały kruk !!! 100-letni żyrandol z pracowni szkła Murano w Wenecji. Oryginalny żyrandol oraz oryginalne klosze w unikalnej recznej technice Millafiori. Mocny, stabilny, ciężki, z 7 punktami świetlnymi. Wielorakość technik ręcznego wytwarzania i materiałów: brązy, mosiądze, szkło Millafiori. Całość zawieszona na konstrukcji mosiężnej polerowanej na złoto na 3 giętych ramionach zdobionych w górnej części eleganckimi klasycystycznymi aplikacjami z mosiądzu lanego. Każde z 3 ramion schodzi do głównego ramiona centralnego typu kolumna u dołu zakończonego piękną, dużą rokokową szyszką zdobniczą. Z ramienia głównego centralnego wychodzi od dołu ku górze i z finalnym przegięciem ku dołowi 6 giętych ramion mosiężnych, każde z nich zakończonych wspaniałym szklanym klosikiem wykonanym w technice Millafiori. Barwienie na szkle wielowarstwowe, wielokolorowe i wielopunktowe poprzez wtapianie prętów szklanych wieloklorowych. Kształt kloszy miękki / secesyjny.

Centralne ramię w formie kolumny zwieńczone od góry pionowo pojedyńczym klosikiem o tym samym designie jak pozostałe i stylizowanym na centralną pochodnię. Wokół kolumny i jednocześnie ramienia głównego żyrandola 3 postacie secesyjnych półnagich kobiet - rzeźb z brązu patynowanego. Wspaniałe rzeźby pięknych figur kobiecych odzianych do połowy w zwiewne szaty lekko okrywające ich ciała. Cały żyrandol od góry zwieńczony wspaniałą mosiężną rozetą ozdobioną muszlami i szyszką skierowaną do dołu. Do rozety schodzą się 3 główne konstrukcyjne ramiona mosiężne żyrandola zdobione aplikacjami. Pomiędzy górną rozetą a szyszką jako element łączący zastosowano wspaniałą dużą kulę z polerowanego mosiądzu.

Oświetlenie główne – 6 punktów świetlnych - skierowane ku dołowi i przestrzennie wokół żyrandola oraz jedno światło do oświetlenia zdobnej rozety i sufitu. Żyrandol dzięki swoim technikom wykonania oraz eklektycznemu otwartemu stylowi nie poddaje się żadnym rygorom, nurtom, naukom czy nakazom stylistycznym. Jest wspaniałym okazem wolnej i nieograniczonej sztuki i wolności artystycznej. Dzięki swobodzie twórczej i mistrzowskiemu wykonaniu powstało arcydzieło sztuki użytkowej, jedyne i niepowtarzalne.

Historia:

Szkło Murano – szkło jako materiał wytwarzane w Wenecji od VIII wieku, ale w 1291 roku została założona pierwsza huta szkła. Pod koniec XIII wieku Ze względów bezpieczeństwa pod groźbą pożarów piece szklarskie przeniesiono na wyspę Murano. Dzisiaj można odwiedzić muzeum sztuki szklarskiej gdzie ukazane przykłady wszystkich technik i from a przede wszystkim rzadkie okazy z renesansu, które powstawały i rozwijały się na Murano od czasów antycznych do współczesnych np.: szkło kryształowe.

Murańscy szklarze przez stulecia wytwarzali wysokojakościowe szkła, rozwijali lub doskonalili technologie otrzymywania kryształów (szkło kryształowe), szkła emaliowanego, szkła z pasemkami złota, szkła kolorowego, szkła mlecznego, szklanych imitacji. Obecnie rzemieślnicy murańscy nadal wykorzystują techniki sprzed stuleci do wytwarzania całej gamy wyrobów od szkła artystycznego i biżuterii szklanej do murańskich żyrandoli i korków do wina.

Źródło: Wikipedia

Millefiori

Wazon w technice millefiori

Millefiori (z wł. „tysiąc kwiatów”; mille – tysiąc, fiori – kwiaty) – rodzaj wielokolorowego szkła artystycznego o wzorze kwiatowym

Technika wytwarzania szkła mozaikowego znana jest od starożytności, a millefiori wytwarzali już w I wieku Rzymianie. Natomiast okres największego rozkwitu przypada na XV–XVI wiek. Nastąpiło to w przeważającej mierze za sprawą Marietty Barovier, która technikę wytwarzania millefiori doprowadziła do perfekcji. Marietta Barovier była córką Angelo Baroviera z Murano (położonej w pobliżu Wenecji wyspy, która słynęła z wyrobu szkła). Był on potomkiem jednego z najstarszych weneckich rodów szklarskich i wynalazcy cristallo, czyli szkła kryształowego.

W Polsce millefiori było wytwarzane w hucie „Józefina” w Szklarskiej Porębie w XIX wieku.

Technologia

Millefiori uzyskiwane jest przez wtapianie w szkło fragmentów wielobarwnych prętów szkła mozaikowego. Pręty natomiast powstają przez stopienie drobnych różnobarwnych szklanych nitek, dzięki czemu na przekroju powstają kolorowe wzory przypominające kwiaty lub gwiazdki. Uzyskane w ten sposób szklane pręty mogą być cięte na mniejsze bądź większe kawałki, które z kolei zostają wtopione w szkło całkowicie, tworząc równą powierzchnię, lub mogą lekko wystawać, tworząc na szkle małe ozdobne wypukłości.

Fragmenty pociętych prętów (mających w przekroju najczęściej motyw kwiatu lub gwiazdy, w zależności od ilości i od ułożenia kolorowych szklanych nitek) szczególnie nadają się do wyrabiania niewielkich ozdobnych przedmiotów; wykorzystywane są np. do ozdoby trzonków sztućców, do wyrobu koralików, wisiorków itp. Techniką millefiori wytwarzano m.in. wazy, wazony i dzbany.

Żródło: Wikipedia

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Szkło Murano – szkło jako materiał wytwarzane w Wenecji od VIII wieku, ale w 1291 roku została założona pierwsza huta szkła. Pod koniec XIII wieku Ze względów bezpieczeństwa pod groźbą pożarów piece szklarskie przeniesiono na wyspę Murano. Dzisiaj można odwiedzić muzeum sztuki szklarskiej gdzie ukazane przykłady wszystkich technik i from a przede wszystkim rzadkie okazy z renesansu, które powstawały i rozwijały się na Murano od czasów antycznych do współczesnych np.: szkło kryształowe.

Murańscy szklarze przez stulecia wytwarzali wysokojakościowe szkła, rozwijali lub doskonalili technologie otrzymywania kryształów (szkło kryształowe), szkła emaliowanego, szkła z pasemkami złota, szkła kolorowego, szkła mlecznego, szklanych imitacji. Obecnie rzemieślnicy murańscy nadal wykorzystują techniki sprzed stuleci do wytwarzania całej gamy wyrobów od szkła artystycznego i biżuterii szklanej do murańskich żyrandoli i korków do wina.

Źródło: Wikipedia

Millefiori

Millefiori (z wł. „tysiąc kwiatów”; mille – tysiąc, fiori – kwiaty) – rodzaj wielokolorowego szkła artystycznego o wzorze kwiatowym

Technika wytwarzania szkła mozaikowego znana jest od starożytności, a millefiori wytwarzali już w I wieku Rzymianie. Natomiast okres największego rozkwitu przypada na XV–XVI wiek. Nastąpiło to w przeważającej mierze za sprawą Marietty Barovier, która technikę wytwarzania millefiori doprowadziła do perfekcji. Marietta Barovier była córką Angelo Baroviera z Murano (położonej w pobliżu Wenecji wyspy, która słynęła z wyrobu szkła). Był on potomkiem jednego z najstarszych weneckich rodów szklarskich i wynalazcy cristallo, czyli szkła kryształowego.

W Polsce millefiori było wytwarzane w hucie „Józefina” w Szklarskiej Porębie w XIX wieku.

Technologia

Millefiori uzyskiwane jest przez wtapianie w szkło fragmentów wielobarwnych prętów szkła mozaikowego. Pręty natomiast powstają przez stopienie drobnych różnobarwnych szklanych nitek, dzięki czemu na przekroju powstają kolorowe wzory przypominające kwiaty lub gwiazdki. Uzyskane w ten sposób szklane pręty mogą być cięte na mniejsze bądź większe kawałki, które z kolei zostają wtopione w szkło całkowicie, tworząc równą powierzchnię, lub mogą lekko wystawać, tworząc na szkle małe ozdobne wypukłości.

Fragmenty pociętych prętów (mających w przekroju najczęściej motyw kwiatu lub gwiazdy, w zależności od ilości i od ułożenia kolorowych szklanych nitek) szczególnie nadają się do wyrabiania niewielkich ozdobnych przedmiotów; wykorzystywane są np. do ozdoby trzonków sztućców, do wyrobu koralików, wisiorków itp. Techniką millefiori wytwarzano m.in. wazy, wazony i dzbany.

Żródło: Wikipedia

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze) W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku. Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim. Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji.Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”. Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie). Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego). Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa). Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w. Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia