Wytworny, kryształowy z przełomu XIX i XX wieku, secesyjny dzban ze słynnej niemieckiej pracowni „Wilhelm Binder” w Schwabish Gmund. Zakuty w srebrny próby 800 uchwyt z wylewką na zawiasach. Efektowny dzban na wino, wodę i inne chłodne napoje. Stabilna i mocna forma kryształowego dzbana rozszerza się ku dołowi, górą przybiera formę wysokiego cylindra zakutego w szeroki srebrny pas. Z boku wygodne ucho. Wieczko ruchome, na zawiasie, zwieńczone kulistą gałką. Elegancji nadaje unikalny kształt dzbana, piękne, bogate szlify kryształu i gładkie srebro. Dzban zachował się w oryginalnej i nienaruszonej formie.

Wyjątkowa ozdoba środka stołu. Luksusowy, wytworny ale jednoczesnie praktyczny i użytkowy antyczny prezent i upominek okolicznościowy dla wymagającej Pani Domu jubileuszowy oraz ponadczasowa inwestycja na przyszłość i kolejne pokolenia rodziny.

Historia:

Wilhelm Binder – pracownia założona w 1869 roku z Schwäbisch Gmünd w jednym z największych niemieckich ośrodków złotnictwa. W 1871 roku Binder i Dominikus Rudolph stali się współwłaścicielami pracowni produkującej niewielkie przedmioty srebrne. W 1884 roku przejęli słynną firmę Dominikusa Kotta, która istniała już od 1829 roku.

W 1898 wspólnie wybudowali nową fabrykę zatrudniającą ponad 300 osób. Dzięki temu Binder stał się jednym z największych złotników w Schwäbisch Gmünd. Warto dodać, że wówczas istniało aż ponad 120 fabryk produkujących srebra i złota użytkowe.

W 1939 firma została przejęta przez braci Köhler, właścicieli pracowni jubilerskiej od 1890. Srebra Wilhelma Bindera są odzwierciedleniem zmieniających się trendów na przełomie XIX i XX wieku. Wyroby były bardzo wysoko cenione, nie tylko ze względu na design ale i precyzję wykonania. Głównym motywem zdobniczym była płynna secesyjna linia. Z czasem idąc w kierunku Art Deco wyroby były mniej zdobne . Pracownia wygrała złoty medal na Światowej Wystawie w Paryżu w 1939 roku za stylowy kielich wykonany ze srebra i kości słoniowej, projekty Wilhelma Wahla.

Źródło: http://www.thirdreicharts.com/

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec.

Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju.

Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.html

Art. Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia