Srebrna próby 925 Sterling, z przedziału wiekowego (65-115) lat łyżeczka do cukru ze znanej amerykańskiej pracowni Weidlich Sterling Spoon Company. Piękny klasyczny kształt, rękojeść gładka, gięta, rozszerzająca się i zwężająca ku końcowi. Czerpak w kształcie dużej, szerokiej i głębokiej połówki orzecha włoskiego. Możliwość własnej indywidualnej okolicznościowej grawerki z dedykacja lub monogramem. Doskonałe, luksusowe uzupełnienie srebrnej cukiernicy. Piękny, dystyngowany i wytworny drobiazg, ładnie zapakowany upominek wizytowy dla wymagającej Pani Domu. Urocza i elegancka pamiątka dla dzieci i rodziców solenizantów, urodziny, imieniny oraz ceremonie kościelne: chrzciny, Komunie Święte. Słodki prezent okolicznościowy dla każdego i na każdą okazję. Owiana tajemnicą łyżeczka, unikat , który w nieznanych losach przywędrował do Europy i przetrwał mimo zawieruchy dziejowej.

Historia:

Pracownia Weidlich Sterling Spoon Company powstała w Bridgeport, Connecticut w Stanach Zjednoczonych w 1901. Prowadzona była przez trzech braci: Louisa, Franka i Williama. W pracowni było dwóch designerów – jeden z braci - Louis Wiedlich i Alfred J. Flauder. Między 1907, a 1933 Louisowi przyznano ponad tuzin zdobniczych patentów w tym na biżuterię, cygaretki, flakoniki na atrament, poduszki na szpilki, palniki do kadzideł, solniczek, stołowych szufelek. Co ciekawe Weidlich Company jako pierwsza zajęła się aromaterapią tworząc elektryczne zapachowniki. Louis i Alfred razem otrzymali dwa patenty dla ich metod produkcyjnych – specjalnych matryc oraz metod obróbki i wytwarzania zastawy stołowej.

Flauder był jeszcze bardziej pomysłowy – w trakcie współpracy z WEIDLICH zdobył w latach 1913 do 1948 ponad 60 patentów projektowych. Głównie projektował biżuterię, solniczki, pieprzniczki, świeczniki, zapalniczki, flakony perfum, obudowy zegarków, a nawet korkociąg!

Źródło: www.treasurenet.com

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).