Srebrny próby 925 Sterling, około 220-letni komplet 6 filigranowych paterek na przyprawy: solniczek i pieprzniczek ze słynnej pracowni londyńskiej Wiliama Bagnalla z końca XVIII wieku. Wewnątrz wspaniale złocone. Kształt paterek prostokątny z lekko zaokrąglonymi bokami i narożami. Osadzone na podstawie wspartej na czterech przestrzennie ułożonych nóżkach, stylizowanych na muszlę. Zwieńczenie żardiniery stanowią dwa ozdobne brzegi łączące funkcję chwytu z funkcją dekoracyjną. Bogato zdobione aplikacjami muszli oplecionych winoroślami. Pozostałe dwa fantazyjnie żłobkowane. Na środku denka gładki kartusz pod okolicznościową, indywidualną i dedykowaną grawerkę (własną !!! na ponad 200-letnich paterkach). Ścianki stylizowane na muszlę.

Przetrwał zawieruchy dziejowe zachowując swoją oryginalność. Ponadczasowa, nietuzinkowa i praktyczna ozdoba środka stołu. Jedyny taki dostępny do ozdoby każdego salonu, stołu i przyjęcia. Niepowtarzalny na bogaty i luksusowy prezent okolicznościowy, jubileuszowy i ślubny. Małe arcydzieło użytkowej sztuki złotniczej !!!

Historia:

Wiliam Bagnall - punca WB w owalnym kartuszu. Zarejestrowana w 1744 roku w Londynie. Pracownia Wiliama Bagnalla owiana tajemniczością i legendą istniała krótko, zaledwie 17 lat ; od 1739 do 1756 roku., bardzo mało o niej wiadomo jej przedmioty są niezwykle rzadkie i są poszukiwane, słyną z doskonałego rzemiosła złotniczego , bardzo wysokiej próby używanego srebra i złota, często używanych jednocześnie dla tych samych przedmiotów. Co ciekawe zdarzają się na aukcjach i stronach internetowych przedmioty cechowane WB określane jako przełom pierwszej i drugiej dekady XVIII wieku co jest mało prawdopodobne lub nakłada się z inną pracownią , zbieżność nazwisk lub wcześniejsza rodzina.

Źródło: www.silvercollection.it

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia