Srebrny próby 925/950 Minerwa, około 135-letni 2-elementowy komplet kawowy: dzban i cukiernica, ze słynnej francuskiej pracowni Flamant & Fils.

Forma czar lekko wybrzuszona dołem stylizowana na gruszkę. Wsparta na kolistej podstawie osadzonej na 4 stabilnych, fantazyjnych nóżkach, zdobionych aplikacjami liści akantu i wolut stylizowanych na rokoko. Brzeg pokrywek żłobkowany a następnie lekko wyniesiony ku górze na kształt kopuły. Pokrywka dzbana mocowana na zawiasie, w cukiernicy ruchoma. Zwieńczona bogatym, zdobnym uchwytem w postaci kwiatu osadzonego na liściach. Ucha duże, wygodne i gięte. Stylizowane na literę S; w dzbanie z przekładkami. Wylewka długa, elegancko gięta, zakończona ptasim dziobkiem. U jej nasady aplikacje florystyczne. Na każdej z czar po dwa kartusze w grawerowanym florystycznym ornamencie. Możliwość wykonania okolicznościowej, dedykowanej indywidualnej grawerki lub monogramu. Unikalna mistrzowska praca Obu Złotników. Luksusowa, ponadczasowa i praktyczna ozdoba środka stołu. Ponadprzeciętna i użytkowa lokata kapitału dla pokoleń i rodziny o nieprzemiujajacej wartości. Cukiernica może służyć również na słodycze i słodkości.

Historia:

Flamant & Fils / Debain – słynna i uznana paryska pracownia złotnicza XIX wieku. Początki firmy sięgają roku około 1847 kiedy Francois-Alphonse Debain rozpoczął złotniczą działalność „Silversmith” we Francji rejon Paryża. Charakterystyczna punca (znak probierczy): dwóch mężczyzn na łódce była zarejestrowana w roku 1847 i odnowiona w 1851 i zakończona w 1864. Znak ten używał również jego syn i następca Alphonse Eduard Debain we współpracy z partnerem biznesowym Louis F. Flamant. Utworzyli firmę Debain & Flamant działającą w latach 1864 – 1880. Firma została przejęta przez spadkobierców Flamanta i działała, jako Flamant & Fils w latach 1880 – 1891. Słynęła z oryginalnych wyrobów ze srebra a sklep był ulokowany w Paryżu na 140 Rue du Temple.

Źródło : forum www.925-1000.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia