Szklana amfora / waza zakuta w srebro próby 800. Wysoka, długa i smukła ze szkła zdobnie szlifowanego motywami liści. Osadzona na nóżce o kolistej, stabilnej podstawie. Połączenie czary z nóżką łączy pasowy ornament liści. Górę wieńczy szeroki, srebrny pierścień zdobiony pasowym ornamentem florystycznym. Po bokach dwa symetrycznie umieszczone płaskie uchwyty z antyczną ornamentyką.

Dawniej amforę używano do przechowywania wina, oliwy i miodu. Wyjątkowa, niespotykana ozdoba środka stołu. Piękny i unikalny prezent antyczny dla „Zwycięzców” do codziennego użytkowania.

Historia:

Pokal– rodzaj naczynia szklanego przypominającego kielich ze względu na obecność nóżki, bez ucha, o pojemności najczęściej 0,33 lub 0,5 litra, używanego do podawania piwa, koktajli ale równiez jako waz i wazonów itp. Bardzo często producenci piwa wraz ze swoimi produktami rozprowadzają pokale z własnym logo lub inną reklamą. Są również pokale o bardzo nietypowych kształtach, np. fragmentu piłki nożnej.

Żródło: Wikipedia

Amfora (łac. amphora, gr. amphoreús ) – wysokie, smukłe naczynie gliniane (waza) o wydłużonym brzuścu z dwoma umieszczonymi symetrycznie po bokach uchwytami. Bardzo popularne w starożytości do przechowywania i transportu wina, oliwy oraz miodu.

Amfory używane podczas przyjęć były zdobione malowidłami.

Wyróżnia się 2 rodzaje amfor:

• amfory szyjowe,
• amfory brzuchate.

Amfora, czyli quadrantal, to także używana w starożytności standardowa jednostka pojemności, równa 1 stopie sześciennej i licząca około 26 litrów

Żródło : Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96