Srebrny próby 800; z bardzo bogatą kością słoniową około 120-letni serwis kawowo-herbaciany ze znanej mediolańskiej pracowni Calderoni Gioielliere. 5-elementowy: dzbanek do kawy, dzbanek do herbaty, cukiernica, mlecznik i taca. Filigranowy. Wspaniały design empirowy.

Dzbanki, mlecznik i cukiernica wsparte na 4 wysokich, smukłych nóżkach, zakończonych zwierzęcymi łapami w formie kopyt. Połączenia nóżek z czarą zdobione reliefem baranich głów. Czary mlecznika i dzbanka kawowego wydłużone, a herbacianego i cukiernicy lekko wybrzuszone. Wylewki dzbanków długie, esowato wygięte, zakończone ptasimi główkami z otwartymi dziobkami. Ucha z kości słoniowej, łukowo wygięte, zakute w srebro. U nasady zdobione reliefem baranich głów i liści. Pokrywka cukiernicy ruchoma, w dzbankach na zawiasach. Zwieńczone gałką / cypideuszem z kości słoniowej w srebrnym, zdobnym koszu. Wylewka mlecznika szeroka, elegancko wygięta na zewnątrz. Taca owalna, lekko wgłębiona. Brzeg zdobiony pasowym ornamentem. Po bokach dwa wygodne, miękko formowane uchwyty.

Reprezentacyjny, luksusowy, o wyrafinowanej formie i zdobieniach empirowych. Jednocześnie uroczy i słodki. Znakomity prezent do domu, dla Niej i dla Niego. Unikalny komplet z kością słoniową coraz bardziej rzadki z uwagi na ochronę i zakaz handlu przedmiotami z kością słoniową wytworzonych w okresie do 50 lat.

Adnotacja prawna: Serwis prezentowany na niniejszej stronie może być przedmiotem legalnego handlu na podstawie art. 8 ust. 3 Rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi w związku z art. 62 ust. 3 Rozporządzenia KOMISJI (WE) Nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, jako zawierający “okaz przetworzony pozyskany ponad 50 lat wcześniej”, czyli przed rokiem 1947. Fakt powstania przedmiotu przed rokiem 1947 jest potwierdzony opinią Historyka Sztuki Biegłego Rzeczoznawcy / Łódź z dnia 28.07.2015 – cyt.: „opiniowany obiekt wykonano przed 1945 rokiem” / „początek XX wieku”.

Opinia dostępna w Galerii R&R – w przypadku sprzedaży dołączana do certyfikatu pochodzenia.

Historia:

Calderoni Gioielliere - urodził się w 1840 roku w Mediolanie przy Via Della Lupa. Obecnie Via Torino. W 1870 otworzył swój pierwszy sklep w reprezentacyjnej części miasta zwanej Piazza Duomo. W szybkim czasie stał się ikoną mediolańskiej arystokracji. Calderoni Gioielli był głównym dostawcą sreber na dwór królewski. Jego wyroby były pożądane przez szlachciców, maharadżów, sułtanów oraz wśród przedstawicielek damskiej elity Mediolanu.

Pierwszy katalog przedmiotów Calderoni został wydany w 1897. Eleganckie okładki zostały zaprojektowane przez najlepszych artystów. Stało się to początkiem współpracy wielkich artystów, mistrzów grafiki, twórców wystaw sztuki współczesnej. W 1905 pracownię przeniesiono na Via Manzoni, tworząc nowe zakłady, sklepy. Na tle Mediolanu Calderoni było symbolem prestiżu, luksusu i bogactwa. W 1917 roku ponownie przeniesiono zakład na Via Durini tworząc miejsce do projektowania biżuterii. Wojenne bombardowania doszczętnie zniszczyły zakład rujnując przy tym kulturalne i artystyczne centrum miasta. Około 1948 roku ponownie wybudowano zakład przy Via Monte Napolone 8. Misją Calderoni stała się produkcja biżuterii. W roku 1972 otrzymała dyplom honorowy "Diamanti Oggi". Prestiżowy konkurs we Włoszech dla jubilerów. W 1976 roku zajął pierwszy miejsce w tym samym konkursie.

W 1992 roku stworzono wystawę "Images for Calderoni Jewls" aby uczcić 150letnią historię pracowni.

Od ponad 70 lat pracownia znajduję się przy Via Monte Napoleone w Mediolanie.

Źródło: http://www.calderonimilano.com/

Kość słoniowa – pierwotnie kością słoniową nazywano wyłącznie ciosy, czyli siekacze słoni - w tym mamutów, obecnie termin ten bywa czasami odnoszony również do kłów zwierząt zagrożonych wyginięciem jak morsa i hipopotama.

Od wielu lat zgodnie z konwencją CITES handel oraz przewożenie przez granicę kości słoniowej pochodzącej od zwierząt zagrożonych wyginięciem (zwłaszcza słoni oraz nosorożców) jest zabroniony.

Właściwości

• Skład chemiczny: fosforan wapnia (hydroksyapatyt)
• Układ krystalograficzny:
• Twardość: 2-3
• Gęstość: 1,7-2,0
• Rysa: biała
• Barwa: biała, lekko żółta
• Przełam: włóknisty
• Stopień przezroczystości: przeświecający do nieprzezroczystego
• Współczynnik załamania światła: 1,54
• Widmo absorpcyjne: nie interpretuje się
• Luminescencja: niebieska w różnych odcieniach i różnej intensywności

Spotykana jest w odmianie miękkiej (o mlecznej barwie i nieprzejrzystej) i twardej (mało przejrzystej, początkowo żółtawej, czerwonawej lub zielonkawej, żółknącej pod wpływem powietrza).

Historia - od starożytności używana do wytwarzania ozdób i drobnych przedmiotów użytkowych. Stosowanie jej zmalało w okresie renesansu, by powrócić w XVII i XVIII wieku. Wtedy to, obok dotychczasowych zastosowań, zaczęto używać kości słoniowej do inkrustacji i jako podłoże pod malowane miniatury. Od końca XIX wieku stosowano sztuczną kość słoniową - phytelephas - do wyrobu galanterii. W XIX w. i w pierwszych dekadach XX w. dobrze zachowane ciosy mamutów (zwane błędnie kłami) z Syberii pozyskiwano na dużą skalę jako odmianę kości słoniowej. Na przełomie XIX/XX w. w Rosji skupiono przeszło 30 ton kości słoniowej z mamuta. Różniła się ona od kości słoniowej ze współczesnych słoni bardziej białą barwą, z lekkim odcieniem niebieskim.

Miejsca występowania

• Afryka: Kenia, Sudan itp.
• Azja: Mjanma, Tajlandia, Sumatra, Indie.
• Azja: północna Syberia (kość mamucia)

Zastosowanie

• - używana w sztuce
• - cenny i poszukiwany surowiec jubilerski
• - do wyrobu drobnych przedmiotów artystycznych, biżuterii, drobnych rzeźb

• - jako zewnętrzna powłoka klawiszy fortepianowych.
• Źródło: Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empir.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia