Srebrna próby 84 balsaminka figuralna. Rosyjska. Elegancka i zdobna Judaica.

Zbudowana z pięknej ażurowej podstawy stylizowanej na kopułę. Wsparta na 6 kulistych, lekko spłaszczonych nóżkach. Półnagi chłopiec stoi na podstawie i podtrzymuje rękoma i czołem kulę. Symbolizuje ziemię. Górna część kuli ruchoma, na zawiasie, zamykana eleganckim zapięciem. Zwieńczona szlachetnym kamieniem – turkusem w ornamencie gwiazdy Dawida. W środku 6 otworów na wydobywające się zapachy, kadzidła i wonie.

Elegancki, drobny, piękny i luksusowy przedmiot kultu religijnego. Wyjątkowy i jedyny, mistrzowska ręka złotnika.

Historia:

Balsaminka -

1. kadzielniczka, perfumerka, naczynie na wonności. Małe naczyńko do przechowywania korzeni i wonnych ziół, które wąchano w sobotni wieczór w domach, a także w bóżnicach. Najczęściej mają kształt małych wieżyczek, zwieńczonych spiczastymi daszkami z chorągiewkami i licznymi dzwo �neczkami. Nadawano im także inne kształty: zwierząt (kozy, ryby, owieczki, słonia), owoców, kwiatów, wiatraka, okrętu, lokomotywy, jajka. Balsaminki wykonywano najczęściej ze srebra, niekiedy z innych metali, czasem zdobiono emalią i szlachetnymi kamieniami.

Żródło: judaica-art.com.pl

2. liturgiczne naczynie żydowskie służące do przechowywania wonnych ziół. Wykorzystywane jest w trakcie hawdali - modlitwy kończącej szabat. Balsaminki budowano w różnych kształtach, jednak najbardziej rozpowszechnione były balsaminki wieżyczkowe, o kształcie nawiązującym do twierdzy - Wieży Warownej będącej biblijnym symbolem Boga.

Żródło: Wikipedia

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83