100-letni, serwis kawowo-herbaciany z tajemniczego nieznanego niepatynującego stopu Gallia (Nowe Srebro). Sygnowany słynną paryską pracownią Christofle. Wykonany przez Christofle z unikalnego stopu Gallia. Stop ten stosowany w wyrobach Christofle w latach (1916 – 1933). Do tej pory ze względu na wcześniejsze zastrzeżenie i następnie zagubienie technologii w zawierusze dziejowej nigdy nie został odtworzony.

Serwis z materiału Galia 4-elementowy: dzban do kawy, dzban herbaty, cukiernica i taca. Dodatkowo dołączone do kompletu ale nie z pracowni Christofle srebrne sitko do esencji herbaty i srebrne wielkie szczypce do kostek cukru.

Dzbanki i cukiernica osadzone na kolistej podstawie, wsparte na 4 przestrzennie ułożonych nóżkach. Czary dzbanów i cukiernicy oraz pokrywki lekko górą wybrzuszone, zdobione esowato biegnącymi żebrami oraz motywami liści akantu. Pokrywki na zawiasie, zwieńczone odlewaną aplikacją stylizowaną na muszlę. Ucha dzbanków z przekładkami stylizowane na literę S. Zbudowane z kilku zespolonych ze sobą wolut. Miejsca połączeń z czarą zdobione odlewanymi aplikacjami florystycznymi. Po przeciwnej stronie krótkie, szerokie wylewki w ornamencie florystycznym.

Cukiernica złocona wewnątrz, z ruchomą pokrywką i dwoma wygodnymi uchami również w ornamencie florystycznym. Taca prostokątna, gładka, lekko wgłębiona z zaokrąglonymi narożami. Zdobiona promieniście rozchodzącym się, grawerowanym ornamentem florystycznym. Brzeg wygięty na zewnątrz w formie kołnierza ze zdobnymi aplikacjami muszli i liści akantu. Po bokach dwa elegancko gięte, zdobne uchwyty. Całość we wspaniałej mistrzowskiej pracy zdobniczej z wykorzystaniem elementów rokokowych oraz klasycystycznych w nieblednącym połysku materiału Gallia.

Dodatkowo do kompletu Christofle dołączone były oryginalnie i zachowane w ofercie Galerii R&R: przepiękne, wielkie szczypce do cukru, zdobne, zakończone chwytakami w formie zwierzęcych łap z pazurkami oraz eleganckie sitko do esencji w kształcie wiaderka z pałąkiem.

Niezwykle rzadki 100-letni wyrób łączący wspaniały design i markowy brand Christofle z nieznanym tajemniczym materiałem o zagubionej w początkach XX wieku technologii – GALLIA. Wyjątkowe, użytkowe dzieło sztuki z materiału, który początkowo miał zastąpić srebro i potanić je a obecne znacznie droższy i bardzo rzadko spotykany na aukcjach i w ofertach. Luksusowy i ponadczasowy prezent do Domu, eleganckiego Biura, dla Niej i dla Niego, na użytek własny. Materiał Gallia niedostępny i unikalny stosowany jedynie przez 17 lat i nigdy nie odtworzony wtórnie - drogi unique.

Wspaniały i niespotykany Biały Kruk !!!

Historia:

GALLIA - Metal Gallia jest stopem miedziowo cynowym opatentowanym przez Félixa Chéron w 1896 roku. Dokładna zwartość chemiczna nie jest do końca znana, ale prawdopodobnie zawierał antymon i bizmut. Nadaje się do odlewania przedmiotów. Głównym celem linii Gallia było zaspokojenie rynku tańszymi wyrobami, podążając jednocześnie za modą. Obecnie cena przedmiotów Gallia bywa o wiele wyższa niż innych "luksusowych" przedmiotów marki Christofle. W 1902 roku Félix Chéron przeszedł na emeryturę, a politykę marki kontynuował Henri Harleux. Doprowadził on do założenia warsztatu Gallia Christofle w pracowni w Saint-Denis, na północ od Paryża. Zakład ten przetrwał do 1933 roku, kiedy to marka Gallia całkowicie straciła swoją autonomię wewnątrz Christofle.

Nazwa stopu Gallia pochodzi prawdopodobnie ze skrótu GALvanoplastie alLIAge" (galwanizacja stopu). Znaki Gallia przez pierwsze 25 lat były oznaczane puncą "coq gaullois" (galijski kogut). Każdy przedmiot Christofle Gallia był oznaczony numerem modelu.

Źródło: http://www.ascasonline.org/windowOTTOB77.html

Christofle – ikona francuskiej sztuki, jest kwintesencją rzemiosła złotniczego, srebro : symbol luksusu i wyrafinowania. Firma założona w roku 1830 przez Charles Christofle (1805 – 1863). Swoja karierę rozpoczął od wystawy paryskiej w roku 1839 zdobywając złoty medal. Interesowały Go nowoczesne metody produkcji. W 1842 roku uzyskał od chemika de Ruolza patenty na srebrzenie galwaniczne. Wykupił również licencje na stosowanie we Francji technologii Ellingtona z Birmingham na 10 lat. Produkcja firmy Christofle obejmowała zatem przedmioty srebrzone, galwaniczne oraz z litego srebra. Katalogi zawierały informację że każdy model mógł być wykonany w dwóch wersjach , przy czym srebrzone kosztowały mniej. Jedna z najwierniejszych Klientek Christofle była cesarzowa Eugenia (żona Napoleona III), która zamówiła u niego kompozycje na środek stołu w swoim ulubionym stylu Ludwiga XVI (żardiniera Galerii R&R w stylu Ludwika XV). Napoleon III zlecił firmie wykonanie zastawy stołowej do pałacu w Tuileries realizacja tego zamówienia zajęła 3 lata. Grono stałych Klientów firmy Christofle powiększył również kuzyn Cesarza , Książe Józef Karol , do swojej wilii w stylu pompejańskim zamówił wspaniałą kompozycje na środek stołu. W 1855 pracownia zatrudniała około 1200 osób. Współpracowała także ze słynnymi projektantami francuskimi. W 1859 C. Christofle otworzył drugi zakład w Karlsruhe a pierwszych latach XX wieku filie w Wiedniu i Brukseli. Po śmierci założyciela , przedsiębiorstwo przejął i rozwinął syn Paul. Aktualnie firma funkcjonuje i należy do największych producentów przedmiotów ze srebra na świecie. Obecnie działa w ponad 70 krajach i jest uważana za nowoczesną i luksusową markę w projektowaniu kolekcji zastaw stołowych , akcesoriów i biżuterii.

Christofle&Cie - Cie z fran. Partnerzy, najprawdopodobniej spółka między Christofe (1805 - 1863), jego synem Paulem (1838 - 1907) i bratankiem Henri Bouilhet (1830-1910).

Źródło: Srebra XV – XX wieku str. 97 , wydawnictwo Amber.

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia