Kryształowo - srebrny próby 800 kałamarz z florenckiej pracowni.

Zbudowany z owalnej podstawy wspartej na 4 nóżkach w formie lwich łap. Podstawa lekko wgłębiona. Środek wyniesiony z trzema pojemnikami w kształcie cylindrów. Dwa kryształowe na atrament, trzeci srebrny na piasek. Srebrny pojemnik zwieńczony pokrywką z finezyjnym uchwytem stylizowanym na szyszkę. Szkło kryształowe cięte o geometrycznym ornamencie. Ruchome, zakute w srebrną oprawę z otworem. Podstawę wieńczy brzeg zbudowany z kilku wolut zespolonych ze sobą.

Wytworna, luksusowa i oryginalna ozdoba biurka. Bogaty i ponadczasowy prezent gabinetowy dla prezesów, adwokatów, ludzi nauki i pióra. Idealna inwestycja na przyszłość i dla kolejnych pokoleń.

Historia:

Kałamarze - historia kałamarzy sięga początków XVIII wieku. Z czasem stały się one niezbędne na dworach wśród przedstawicieli arystokracji i wyższych klas społeczeństwa, bowiem umiejętność pisania listów i spisywania myśli była dość rozpowszechniona. Zazwyczaj kałamarz składał się podstawki na której ustawione były pojemniki na atrament, piasek do osuszania, pieczęcie do zamykania listów i gęsie pióra. Niektóre kałamarze były dodatkowo wzbogacone o dzwonek na służbę i lampkę oliwną lub lichtarz. Z czasem kałamarze przybierały coraz bardziej różnorodne i bogate formy w tym zdobnicze i reprezentacyjne. Często wykorzystywane jako eleganckie prezenty ze srebra i złota.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Postmodernizm – lata 60/80-te XX wieku: nazywany powszechnie w Europie postmoderna, narodził się we Włoszech, styl ten opierał się na kwestionowaniu założeń dotyczących logiki, prostoty i porządku. Powszechne było odwoływanie się do symbolizmu, co wynikało z przekonania, że ludzie lepiej odbiorą wzornictwo jeśli przedmioty będą niosły za sobą symboliczną treść. Często forma wyrobów użytkowych nie podążała za ich funkcją. W latach 80-tych postmodernizm włoski przyjął nazwę transavanguardia.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia