Srebrny próby 800 urokliwy włoski kaganek na jedną świecę. Piękny i elegancki przedstawiciel włoskiej moderny z elementami klasycystycznymi. Zamocowany na kolistej podstawie wspartej na 3 kulowych nóżkach. Podstawa lekko zagłębiona, brzeg zwieńczony ozdobnym klasycystycznym ornamentem pasowym. W środku kielich na świecę osadzony na zdobnym pierścieniu. Zakończony profitką. Wewnątrz srebrny wkład w kształcie tulei na świecę. Dolny talerzyk do zbierania płynnego wosku ale również jako chwytak. Możliwość okolicznościowej grawerki lub monogramu.

Stylowa, praktyczna i ponadczasowa ozdoba gabinetów, bibliotek, salonów a kiedyś niezbędnik każdego dworku. Ciągle w użyciu domowym, wspaniały, unikatowy i luksusowy prezent wizytowy dla Pani i Pana Domu. Symbol wytworności i zamożności; idealny na prezent na każdą okazję. Drobny ale rzucający się bibelot na którym Każdy Gość zatrzyma swój wzrok.

Historia:

Kaganek (lampka oliwna) – niewielkie naczynie gliniane lub metalowe, w kształcie miseczki z dziobkiem, uchwytem i knotem, napełnione tłuszczem (np. olejem roślinnym lub zwierzęcym) albo olejem mineralnym, służące w starożytności do oświetlania.

Ze względu na powiązanie z uprawą oliwek lampka oliwna była początkowo związana z rejonem śródziemnomorskim, zwłaszcza z kulturą starożytnych Greków i Rzymian. Używano oleju oliwkowego niższej jakości (lepsze do celów spożywczych).

Lampka oliwna składa się z pojemnika na oliwę, nóżki, dzióbka z knotem (lub paroma knotami), który zanurzony w paliwie powoli się spala wraz z paliwem.

Dzięki umożliwieniu pracy po zmroku lampka oliwna stała się symbolem światła i oświecenia umysłowego: wiedzy, inteligencji, poznania, rozumu.

Kaganki początkowo produkowano z niepalnych materiałów, głównie ceramicznych (kamień, wypalana glina, terakota), w niektórych rejonach (Armenia) pokrywano kolorową glazurą. W Grecji bogato zdobiono – (malarstwo czarno- i czerwono figurowe). Wraz z postępem technicznym wytwarzano lampki z brązu, mosiądzu, srebra, złota.

Polskie słowo „kaganek” oznacza „naczynie z palącym się wewnątrz ogniem służące do oświetlania”, stąd oprócz typowych lamp oliwnych słowem „kaganek” określane są przenośne świeczniki, niekiedy z rozbudowanym spodkiem na kapiący wosk.

W świątyniach katolickich i prawosławnych lampka stylizowana na lampkę oliwną (wieczna lampka) wskazuje miejsce przechowywania Ciała i Krwi Pańskiej (hostii) – tabernakulum.

Źródło: Wikipedia

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).