Srebrna pr. ok. 925, ok. 140-letnia, imponująca buliera z podgrzewaczem. W skład zestawu wchodzą: czajnik, stojak na czajnik oraz spirytusowy podgrzewacz. Wspaniały reprezentant eleganckiego rokoko. Czajnik wybrzuszony, wsparty na okrągłym cokole z czterema uchwytami umożliwiającymi zamocowanie go na stojaku. W górnej części okrągły otwór z wywiniętym kołnierzem i ruchomą pokrywką na zawiasie, lekko wysklepioną. Uchwyt pokrywki w formie owocu figi, osadzony na liściastej, zdobnej rozecie. Uchwyt czajnika w formie pałąka z dwoma przekładkami z kości zwierzęcej. Ruchomy, zamocowany na dwóch krążkowych zawiasach, mechanizmy zawiasów sprawne w idealnym stanie.

W dolnej części korpusu wylewka długa, gięta, stylizowana na ptasią szyję zakończona dziobkiem. Zdobiona półplastycznymi motywami muszli i liści akantu.

Po bokach brzuśca dwa duże, wytworne kartusze, w efektownym ornamencie półplastycznych motywów muszli, liści akantu i kwiatów. Możliwość wykonania okolicznościowej, dedykowanej grawerki.

Stojak wysoki i gładki, osadzony na dużej, stabilnej, kolistej podstawie, opartej na 4 wspaniale elipsoidalnych nóżkach. Cztery miękko-gięte nogi / chwyty w kształcie litery C zakończone uchwytami na czajnik. Chwyty pozwalają nalewać gorącą wodę bez konieczności sciągania czajnika z postumentu.

W środku podstawy otwór na spirytusowy podgrzewacz. Kształt spłaszczonej wazy ze zdobnym powtarzającym się ornamentem. Pokrywka na zawiasie, lekko wysklepiona. Z boku palnika uchwyt z kartuszem. Stylizowany na trzonek łyżeczki oraz mechanizm maglownicy do wysuwania knota.

Wyjątkowa, nietuzinkowa, a zarazem elegancka i wyrafinowana ozdoba środka stołu. Ponadczasowa i praktyczna pamiątka dla domu. Biały kruk !!!

Historia:

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia