Srebrny próby 800 serwis kawowo- herbaciany, 5-elementowy: dzban do kawy, herbaty, mlecznik, cukiernica i taca podająca. XIX wieczny, belgijski. Waga całości ponad 4.7 kg.

Budowa gruszkowata, silnie wybrzuszona u podstawy. Ucha dzbanków i mlecznika w kształcie litery S, skomponowane z kilku zespolonych ze sobą wolut. W dzbankach dodatkowo przekładki z kości zwierzęcej chroniące przed oparzeniem. Wylewki długie, smukłe zakończone dziobkiem. Zdobione bogatym ornamentem florystycznym. Forma pokrywek kopulasta. W dzbankach na zawiasie, w cukiernicy zdejmowana. Uchwyt w formie kwiatu osadzonego na dużej, liściastej rozecie. Cukiernica i mlecznik wewnątrz złocone. W cukiernicy dwa ucha, w kształcie litery C .

Całość serwisu osadzona na 4 zdobnych, rokokowych nóżkach połączonych ze sobą tworzących piękną ażurową koronę.

Powierzchnia serwisu gładka z delikatnym żebrowaniem biegnących giętkich, esowatych linii, pomiędzy którymi umieszczono kartusze w zdobnym repusowanym florystycznym ornamencie. Na dzbankach, cukiernicy i mleczniku widnieje monogram o inicjałach JBJ. Na życzenie do spolerowania i zastosowania własnej okolicznościowej grawerki.

Taca prostokątna, gładka, lekko wgłębiona o profilowanych krawędziach z dwoma uchwytami umieszczonymi na krótszych bokach. Brzeg o nieregularnej linii, zdobiony półplastycznymi formami muszli.

Znakomite walory plastyczne, niezwykła staranność i precyzja Mistrza Złotnika. Dzieło artystyczne. Luksusowy, antyczny i ponadczasowy, ciągle użytkowy prezent na każdą okazję. Unikalna ozdoba stołu i salonu. Pewna i jedyna tak doskonała inwestycja na przyszłość i dla pokoleń.

Historia:

Dekoracja ażurowa - sposób powstawania: na srebrnej blasze rysowany jest ornament, który następnie wycinany jest przy pomocy specjalnych narzędzi. Ważne, aby przy wycinaniu powstały prześwity. Jednym ze sposobów dekoracji ażurowej jest umieszczenie wyciętego fragmentu na gładkim tle co przypomina metalową koronkę. Najtrudniejszym elementem tej techniki jest obróbka krawędzi. Ornament należy otoczyć metalową taśmą. Tak przygotowaną formę można również umieścić na powierzchni danego przedmiotu, aby ażur odcinał się od tła.

Źródło: Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 83

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia