Srebrny próby Minerwa 925, ponad 200-letni, oryginalny rokokowy kabaret z karafkami z grubo lanego szkła pochodzący z jednej z najsłynniejszych francuskich, paryskich pracowni Marc Augustin Lebrun. Egzemplarz muzealny. Mistrz Złotnik żył w latach (1782 – 1859). Zachowany w idealnym stanie.

Komplet dwóch szklanych, okrągłych karafek w srebrnym, fantastycznie zdobnym koszyczku. Na przyprawy płynne np.: ocet, oliwa. Zbudowany z owalnej podstawy i pionowego uchwytu, do którego przymocowano dwa koszyczki na szklane karafki oraz dwa na uchwyty służące do odkładania szklanych korków. Podstawa wsparta na 4 przestrzennie ułożonych rokokowych nóżkach. Uchwyt o unikalnym kształcie stylizowany na karafkę z korkiem. Korek na stałe osadzony, duży, efektownie zdobiony, spiralnie biegnącym ornamentem perełkowym, zwieńczony pięknym dużym, wywiniętym liściem.

Koszyczki na karafki w formie szerokich, okrągłych, gładkich pierścieni z kołnierzami. Wsparte na zdobnych kolumnach o rokokowym designie. Piękne i ciężkie, bogato cyzelowane srebro.

Karafki z korkami ze szkła grubo lanego, rżniętego, z efektownymi geometrycznymi zdobieniami. W pełni oryginalne.

Fantastyczne walory plastyczne i designerowskie. Szyk, elegancja, luksus i perfekcja. Wspaniała ozdoba środka stołu i każdego salonu. Niepowtarzalny egzemplarz ! Biały Kruk !!!

Historia:

Marc-Augustin Lebrun - słynny i ceniony jubiler paryski z przełomu XIX i XX wieku. Żył w latach 1782-1859.

Żródło : dane aukcyjne i historyczne

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia