Unikalny, szwedzki XIX- wieczny kufel. Srebrny próby 900, jednostkowy, ponad 170-letni szwedzki kufel do piwa, złocony wewnątrz, sygnowany krótko istniejącą pracownią Gustava Mollenbörga w Sztokhomie w typowej dla Mistrza manierze neorokokowej. Kształt wysokiego cylindra z masywnym uchem i wieczkiem. Wieczko zamocowane na zawiasie, nad którym znajduje się trzonek pozwalający kciukiem ręki trzymającej kufel odchylać wieczko. Kufel osadzony na okrągłym cokole. Podstawa, korpus i dolna część wieczka bogato zdobione ornamentami roślinnym. Za uchwyt wieczka służy szwedzka korona z krzyżem. Zdobienie w koronie i wieczku wykonane techniką perełkowania. Ucho w formie figuralnej prezentującej głowę konia z grzywą. Wspaniała ręczna technika Mistrza Złotnika.

Egzemplarz kolekcjonerski i wystawienniczy ale jednocześnie praktyczny do codziennego użytkowania.

Pomimo upływu ponad 1,5 wieku wspaniały dzban zachował się w oryginale bez uszkodzeń. Unikalny, wytworny i luksusowy okolicznościowy prezent środka stołu, koneserów piwa. Ponadczasowy, wytworny Biały Kruk w swojej dziedzinie !

Historia:

Gustav Mollenbörg - tworzył w latach 1823 – 1850. Jego dzieła słynęły z neorokokowych wzorów. Przedmioty były sygnowane puncą „MÖLLENBORG" oraz cechą miasta Szkokholm, trzema szwedzkimi koronami zwanymi „Kattfoten” – stopy kota oraz charakterystyczną dla Szwecji specyfiką oznaczania daty (litera + cyfra).

Źródło: blog www.barnebys.com

Kufle - są jednym z najpopularniejszych produktów świeckiego złotnictwa. Ich okazałość i dekoracyjność idealnie odpowiadały barokowej potrzebie otaczania się przepychem oraz przedmiotami świadczącymi o zamożności i pozycji ich właścicieli. Ponadto – ze względu na użyty kruszec – stanowiły lokatę kapitału oraz zabezpieczenie finansowe. Ich walory dekoracyjne pozwalały stosować je jako prezenty, formy upamiętnienia ważnych wydarzeń, a niekiedy jako nośniki ważnych treści politycznych.

Przedmioty te wykonywane były z najróżniejszych materiałów: kamionki, fajansu, porcelany, szkła, cyny, srebra, kamienia, bursztynu, kości, kryształu górskiego i drewna. Przeznaczone były do użytku świeckiego, zwykle do picia piwa, grzanego wina lub miodu. Do najczęstszych form dekoracji kufli należały przedstawienia figuralne o różnej tematyce. Zwykle były to rozbudowane, wielopostaciowe sceny zdobiące cały korpus.

Źródło:http://www.wilanowpalac.art.pl/xvii_wieczne_kufle.html

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia