Srebrny próby 13 Loth kabaret na przyprawy: sól i pieprz, z rubinowymi szklanymi czarami. Bogata, wspaniała neorokokowa stylistyka. Około 150-letni. Zbudowany z wygodnego, długiego i zdobnego uchwytu osadzonego na owalnej podstawie. Podstawa gładka, wyniesiona ku górze, wybrzuszona i promieniście żebrowana tworząca nieregularne owale. Po bokach dwa gięte, zdobne ramiona ze szklanymi, rubinowymi czarami. Połączone srebrną śrubą / „starym gwintem". Kształt cylindryczny. Brzeg o nieregularnej linii i złoconym rancie. Ścianki czar otulone zdobnym, srebrnym wieńcem z dojrzałych owoców (winogron, fig, orzechów).

Stylowa, elegancka i praktyczna ozdoba środka stołu. Wytworny i luksusowy prezent okolicznościowy dla Pani Domu.

Przebogate neorokoko, przedmiot z duszą i historią. Mimo ponad 1,5 wieku zachowany w stanie idealnym !!!

Historia:

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter^[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.