Srebrny próby 950 Minerwa serwis do kawy / herbaty 3-elementowy: dzbanek do kawy / herbaty, cukiernica i mlecznik z Odiot, jednej z najsłynniejszych cesarskich pracowni paryskich działająca bez przerwy od 1690 roku po dzień dzisiejszy !!! Jej wytwory i przedmioty są jednymi z najbardziej poszukiwanymi francuskimi srebrami użytkowymi.

Cukiernica złocona, mlecznik ze śladami złocenia. Czary dołem wybrzuszone, nieco przysadziste. Osadzone na okrągłej stopie kaskadowo wyniesionej ku górze. Ucha dzbanka i mlecznika w kształcie wygiętego, dużego przecinka. W dzbanku dodatkowo przekładki z kości zwierzęcej chroniące przed oparzeniem. W cukiernicy 2 ucha w kształcie litery C. Miejsca łączenia z czarą zdobione aplikacjami liści. Wylewki gładkie, krótkie. Pokrywki lekko wyniesione ku górze, w dzbanku na zawiasie, w cukiernicy zdejmowana. Zwieńczone uchwytem w postaci gałki. Każda czara giloszowana, zdobiona owalnym, gładkim kartuszem. Dekorowany liśćmi o designie wieńca laurowego. Możliwość wykonania okolicznościowej dedykowanej osobistej grawerki lub monogramu.

Wyjątkowy, nietuzinkowy komplet o wspaniałej formie i zdobieniu. Małe arcydzieło sztuki złotniczej do codziennego używania i stosowania w domu. Praktyczna i wytworna ozdoba środka stołu, salonu i gabinetu. Przedmioty Odiot należą do najbardziej poszukiwanych francuskich sreber użytkowych. Wspaniały, luksusowy i unikatowy prezent dla domu oraz z okazji jubileuszu. Srebrne ponad 100-letnie niepowtarzalne dzieło sztuki użytkowej, pewna i jedyna taka lokata kapitału dla pokoleń.

Historia:

The House of ODIOT” Paryż (Dom OODIOT) -

pracownia założona przez Jean Baptiste Gaspard Odiot w 1690 roku w Paryżu za panowania Ludwika XV. Już wtedy zyskała miano najlepszej francuskiej a nawet światowej pracowni złotniczej.

Rozkwit pracowni przypada na czas panowania Napoleona i bogaty styl Empire. Wnuk założyciela, Jean- Baptiste Claude otrzymał mnóstwo prestiżowych zleceń od cesarza Napoleona na wykonanie m.in.: miecza koronacyjnego, berła, a nawet kołyski dla króla Rzymu czy serwisu obiadowego dla matki Napoleona.

Dzieła Odiot wyróżniały się również wzorem bogatego stylu antycznego, zastosowaniem rzadkiej wówczas techniki pozłacanego srebra. Dzięki temu stała się najlepszą francuską pracownią, której echo słychać było w całej Europie.

Kolejny następca Charles Nicolas Odiot tworzył w stylu Rokoko i wprowadził wiele nowych technik m.in. galwanizacja, którą poznał w Anglii w 1824. Rok później, w 1825 odziedziczył rodzinną firmę i został mianowany głównym dostawcą sreber i zastawy stołowej dla króla Ludwika, Filipa Orleańskiego i całej rodziny królewskiej.

Jego potomkiem został Gustaw, za czasów, którego otrzymano największe zamówienie - 3000 sztuk złotych sztućców dla zastępcy króla Egiptu. Również Gustaw zaopatrywał rodzinę cesarską. Był ostatnim właścicielem z rodziny Odiot, która pozostawała firmą rodzinną od ponad 2 wieków.

Pracownia Odiot zwana "The House of Odiot" (Dom ODIOT) jest dumna ze swojego szczególnie bogatego dziedzictwa, którym towarzyszyły wielkie postacie i wydarzenia historyczne. Taki dorobek jest źródłem inspiracji i zachętą do kontynuacji produkcji najpiękniejszych, precyzyjnie wykończonych przedmiotów.

Odiot jest unikalnym przykładem tworzenia przedmiotów w oparciu o wiedzę i archiwalne formy i wzory. Dzieła od zawsze były wykonywane z zachowaniem precyzji i dopieszczeniem najmniejszego szczegółu przy użyciu możliwie jak najbardziej nowatorskich technik.

Ta długa i wybitna historia jest owocem pracy rzemieślników, ich poświęconego czasu, odwagi kreowania i łączenia własnych idei, które dziś można podziwiać w największych światowych muzeach.

The House of Odiot nadal kontynuuje swoją podróż, wyzwaniem jest utrwalenie, ulepszenie i przekazanie wszystkich kluczowych słów swoim złotnikom, których nazwiska widnieją na pięknych srebrnych obiektach już od ponad 300 lat i będą jeszcze dłużej, ponieważ ponadczasowość przedmiotów przerasta banalną codzienność.

Źródło: www.odiot.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia