Srebrna próby 800 cukiernica. Ze słynnej włoskiej pracowni Greggio Rino z Padwy. Filigranowa, gładka, dwuelementowa. Czara w formie wazy. Podstawa okrągła, kaskadowo wyniesiona ku górze dekorowana żłobkowaniem. Dwa efektownie, duże, gięte, żłobkowane ucha. Pokrywka kaskadowo wyniesiona ku górze. Zwieńczona odlewanym uchwytem stylizowanym na żołędzia. Forma pucharu empirowego. Elegancki i ponadczasowy souvenir dla dzieci, rodziców, solenizantów, jubilatów. Wspaniały, luksusowy i wyjątkowy upominek wizytowy dla Pani Domu.

Historia:

Greggio Rino - od nastoletnich lat Greggio Rino odbywał praktyki w laboratorium srebra w Padwie. Mówi się, że to tam nauczył się sekretów tego starodawnego rzemiosła. Zrozumiał, że to nie tylko pasja, ale i jego przyszły zawód.

Po wojnie, z 21 lirami w kieszeni ze sprzedaży roweru, Greggio kupił pierwszy kilogram srebra.

Pracownia była założona w 1948 roku i zatrudniała tylko dwóch pracowników. Powierzchnia miała około 16 m2.

Obecnie pracownia Greggio Rino to ważny punkt odniesienia w światowym wytwarzaniu i handlu wyrobami ze srebra.

Źródło: www.greggio.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empire.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96

Modernizm − to ogólne określenie prądów w architekturze światowej rozwijających się w latach ok. 1918-1975, zakładających całkowite odejście nie tylko od stylów historycznych, ale również od wszelkiej stylizacji. Architektura modernistyczna opierała się w założeniu na nowej metodzie twórczej, wywodzącej formę, funkcję i konstrukcję budynku niemal wyłącznie z istniejących uwarunkowań materialnych .To również początek sztuki nowoczesnej okresu powojennego. Jest to czas ożywienia wszelkiej aktywności twórczej. W Europie nastąpił proces odbudowy po wojnach światowych, a Ameryka była na drodze do osiągnięcia potęgi światowej. Produkcja złotnicza nadal pozostała tradycyjna, ale również powstały i rozwinęły się nowe firmy kształcące nowych i wybitnych projektantów. Jednak po II wojnie światowej nadal ogromne wpływy pozostały w rękach burżuazji co sprawiło, że wyroby złotnicze naśladowały wzór klasycystyczny nieraz niemal stanowiły kopię pierwowzoru. Główny okres rozwoju modernizmu to lata międzywojenne, dojrzały okres to lata 50-60 te XX wieku. W Anglii początki datuje się na lata 30-te XX wieku , swoje apogeum stylistyczne osiągnął w latach 50-tych XX wieku.

Źródło: Wikipedia.