Srebrna próby 800 2-elementowa żardiniera z wsadem szklanym z przełomu XIX / XX wieku z jednej z najsłynniejszych wiedeńskich pracowni VCD - Vincenz Carl Dub (znak/cecha VCD). Kształt prostokątny z lekko wybrzuszonymi krótszymi ściankami. Wsparta na 4 przestrzennie ułożonych giętych nóżkach, stylizowanych na liście akantu. Środki krawędzi podstawy zdobią aplikacje muszli z półplastycznymi liśćmi akantu. Ścianki żardiniery ażurowe z kartuszem ozdobionym wieńcem z liści laurowych i girlandami przewiązanymi wstążką. Po bokach dwa uchwyty zdobione półplastycznymi liśćmi akantu. Czara oryginalna ze szkła grubo lanego, krawędź ozdobnie cięta, szlifowana. Dno – promieniście cięte szkło. Stan idealny. Wysokiej klasy praca Mistrza Złotnika zdobnicza.

Wspaniały, elegancki i praktyczny prezent środka stołu. Bogaty i luksusowy upominek dla wytwornej Pani Domu, okazjonalny prezent urodzinowy, imieninowy i rocznicowy. Pewna inwestycja kapitałowa na lata dla rodziny i pokoleń.

Historia:

VCD / Vincenz Carl Dub - pracownia została założona w 1833 roku przez Thomasa Dub (Dubb), który nabył swoje warsztaty and szlify u Franza Frisecka. Po śmierci Thomasa w 1889 roku pracownię przejął jego syn - Vincenze Carl Dub (1852 – 1922), który nabył wiedzę od swojego ojca. Pod przywództwem VC Dub firma stała się jedną z wiodących z Austrii.

Źródło: http://www.925-1000.com/

Żardiniera - (fr. jardinière) – pierwotnie półka lub wydłużony stolik z zagłębionym blatem przeznaczone na rośliny / kwiaty doniczkowe, popularna we Francji od 2. połowy XVIII wieku do połowy XX wieku.

Źródło : Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Źródło : Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia