Biały kruk ! Około 300-letni wspaniały obraz na drewnie: „Noli me tangere”. Pochodzący z okolic Pisza (pogranicza Kurpi i Mazur). Autor wg. zasad daru religijnego – bezimienny, obraz niesygnowany. Całość oprawiona w drewnianą prostą ramę o ornamencie greckich meandrów. Malowany na niezgruntowanej desce.

Obraz przedstawia scenę rodzajową „Chrystusa i Marii Magdaleny” w plenerze. Chrystus siedzi na ziemi ubrany w białą tunikę i czerwoną suknię (płaszcz). Wskazuje na serce i rany po ukrzyżowaniu. Przy nim Maria Magdalena - jej głowa pochylona w pokorze, złożone dłonie wskazują na hołd oddawany Zbawicielowi. Kolorystyka kompozycji utrzymana w odcieniach błękitu, bieli, czerwieni z dodatkiem zieleni i ochry.

Obraz o tematyce sakralnej utrzymany w sielsko-pałacowym klimacie. Obraz mógł pochodzić od Darczyńcy Pałacowego dla budowanego Kościoła. Całość oprawiona w skromną, drewnianą, prostą ramę.

POLONICA !!!

Historia:

„Noli me tangere !” - łac. Nie dotykaj mnie ! Tłumaczone także jako: „Nie zatrzymuj mnie!” – słowa, które według Ewangelii Jana (J 20,17) wypowiedział Jezus do Marii Magdaleny po zmartwychwstaniu. W tym brzemieniu znajdują się Wulgacie, łacińskim przekładzie Pisma Świętego (tzw. Wulgata klementyńska): Dicit ei Jesus: Noli me tangere, nondum enim ascendi ad Patrem meum : vade autem ad fratres meos, et dic eis : Ascendo ad Patrem meum, et Patrem vestrum, Deum meum, et Deum vestrum. W Biblii Tysiąlecia cała scena (J 20, 11-18) przetłumaczona jest następująco:

Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy [tak] płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: �Niewiasto, czemu płaczesz? � Odpowiedziała im: �Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono �. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: �Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? � Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: �Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę �. Jezus rzekł do niej: �Mario! � A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: �Rabbuni �, to znaczy: Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: �Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: "Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego" �. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: �Widziałam Pana i to mi powiedział �^. Wyrażeniem Noli me tangere określa się także w sztukach plastycznych przedstawienie Chrystusa, ukazującego się po zmartwychwstaniu Marii Magdalenie. Temat ten pojawiał się już we wczesnym średniowieczu, zarówno jak w rzeźbie, grafice jak i w malarstwie ściennym (fresk, polichromia), książkowym i tablicowym

Źródło: Wikipedia

Meander - to geometryczny ornament ciągły utworzony z jednej linii, wielokrotnie załamujący się pod kątem prostym. Występuje w różnych odmianach, nazwa pochodzi od rzeki Meanders płynącej w Azji Mniejszej. Stosowany od Starożytności we wszystkich dziedzinach sztuki.

Żródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia