Srebrna próby 800 cukiernica z pokrywką typu cesarski puchar empirowy z nieistniejącej już pracowni Bausi Bruno we Florencji. Czara w formie kopuły osadzona na kolistej podstawie lekko wyniesionej ku górze. Pokrywka zdejmowana, wysklepiona, zwieńczona gałką w formie owocu. Po bokach dwa efektowne uchwyty o designie harfy. Ścianki naczynia gładkie, zdobione wzdłuż krawędzi delikatnym klasycystycznym ornamentem pasowym. Krawędź pokrywki perełkowana. Forma i ornamentyka naczynia nawiązująca do epoki Cesarza Napoleona. Delikatna i elegancka ozdoba stolika kawowego, deserowego oraz saloniku wypoczynkowego. Na cukier i słodkości. Piękny, luksusowy i praktyczny prezent ślubny dla Pary Młodych. Możliwość wykonania spersonifikowanej, indywidualnej grawerki z życzeniami lub monogramem. Wytworny i ponadczasowy przedmiot do codziennego użytkowania.

Historia:

Bausi Bruno – pracownia powstała we Florencji w pierwszej połowie XX wieku. Usytuowana była w centrum miasta przy B.S. Jacopo 11, następnie w 1971 przeniesiona na Via della Chiesa 62. Punca 8 FI została zarejestrowana 29 kwietnia 1935, a wygasła w 1971. Punce używane we Włoszech w latach (1944 – 1970) miały kształt wieloboku i zawierały numer identyfikujący złotnika oraz nazwę prowincji, oznaczoną dwoma literami. Pracownia istniała prawdopodobnie do 1991 roku.

Źródło: www.silvercollection.it

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz wykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empire.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96