Srebrna próby 950 Minerwa cukiernica z pokrywką ze słynnej paryskiej pracowni Flamant & Fils. Około 135-letnia. Ponad 0,5 kg najwyższej próby srebra w przedmiocie. Powierzchnia gładka. Budowa czary kulista, zwieńczona szerokim pasem. Na czarze dwa owalne kartusze zdobione wieńcem laurowym. W środku pięknie grawerowany miękkimi starodawnymi literami monogram A.M. (istnieje możliwość spolerowania oraz własnej spersonifikowanej dedykacji). Całość wsparta na okrągłej stopie. Pokrywka lekko wyniesiona ku górze, zdejmowana, zwieńczona uchwytem w postaci kiści winogron. Na uwagę zasługują duże ucha. Bogato zdobione, o geometrycznej, empirowej formie. Luksusowa, ponadczasowa i praktyczna ozdoba środka stołu. Ponadprzeciętna i użytkowa lokata kapitału dla pokoleń i rodziny o nieprzemijającej wartości. Cukiernica może służyć również na słodycze i słodkości. Niezwykle rzadki i wyjątkowy przedmiot z nieznaną historią spod rąk najwspanialszych Mistrzów Złotników XIX wieku.

Historia:

Flamant & Fils / Debain – słynna i uznana paryska pracownia złotnicza XIX wieku. Początki firmy sięgają roku około 1847 kiedy Francois-Alphonse Debain rozpoczął złotniczą działalność „Silversmith” we Francji rejon Paryża. Charakterystyczna punca (znak probierczy): dwóch mężczyzn na łódce była zarejestrowana w roku 1847 i odnowiona w 1851 i zakończona w 1864. Znak ten używał również jego syn i następca Alphonse Eduard Debain we współpracy z partnerem biznesowym Louis F. Flamant. Utworzyli firmę Debain & Flamant działającą w latach 1864 – 1880. Firma została przejęta przez spadkobierców Flamanta i działała, jako Flamant & Fils w latach 1880 – 1891. Słynęła z oryginalnych wyrobów ze srebra a sklep był ulokowany w Paryżu na 140 Rue du Temple.

Źródło : forum www.925-1000.com

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Neo Empire – styl , który wywodzi się z pierwotnie z kierunku Empire: (styl cesarstwa) – odmiana późnego klasycyzmu powstała we Francji w latach 1800-1815, występująca w modzie, architekturze, malarstwie i sztuce użytkowej podczas panowania Napoleona w Europie, zwłaszcza na terenach obecnej Polski (Księstwo Warszawskie) i w Rosji). W Niemczech i Austrii empire współistniał ze stylem Biedermeier. Styl wzorował się na sztuce starożytnej Grecji, Rzymu i Egiptu. Twórcami stylu empire byli francuscy architekci Charles Percier oraz Pierre François Louis Fontaine zaprojektowali meble i wystrój wnętrz cesarza. Wydali oni również „Palaise maisons et autres edifices de Rome moderne” (1802, Paryż) oraz „Residences des souverains” (1833, Paryż), w których to zawarli założenia stylu. Przykładem zastosowania stylu empire są wnętrza pałacowe Luwru, Wersalu, Rueil-Malmaison i Fontainebleau, kościół La Madeleine oraz łuk triumfalny na Placu du Carrousel. Wielki powrót do tradycji antyku dał również Italii niezwykle korzystną pozycję ponieważ w tym właśnie kraju było największe skupisko zabytków architektury klasycznej oraz bwykopaliska archeologiczne w Pompejach. W połowie wieku XX we Włoszech zapanował powtórnie styl empirowy w sztuce użytkowej potocznie zwany Neo Empire.

Źródło: Wikipedia, Dzieje wyrobów ze srebra od starożytności do lat 50-tych XX wieku, Arkady, str. 96