Srebrna próby 800 elegancka patera / kosz ze wspaniałe ciętym i zdobionym kryształowym wkładem. Około 100-letnia z Czechosłowacji (Pierwsza Republika Czecho-Słowacji po 1918 okresu międzywojennego Pierwszej i Drugiej Wojny Światowej). Całość o eleganckim designie kosza. Czara owalna, gładka, wgłębiona, ścianki wysokie, lekko wybrzuszone, o nieregularnym brzegu, tworzące efekt kwiatu z rozchylonymi płatkami. Patera osadzona na 4 nóżkach w formie spłaszczonych kul. Uchwyt o kształcie wygodnego pałąka. Brzegi patery i uchwytu dekorowane pasowym ornamentem florystycznym.

Wsad ze szkła kryształowego, oryginalny, ruchomy. Wyjątkowo bogata i unikalna technika zdobnicza ręcznego cięcia kryształu. Bardzo rzadki, luksusowy i ponadczasowy Biały Kruk !!!

Historia:

Republika Czechosłowacji - (Československá Republika - ČSR) – państwo istniejące w latach 1918-1938, zwane pierwsza republika.

Czechosłowacja powstała 28 października 1918 w wykonaniu planów opartych na umowie pittsburskiej - porozumieniu o utworzeniu wspólnego państwa, zawartym w USA 30 maja 1918 między emigrantami czeskimi i słowackimi. W skład Czechosłowacji weszły ziemie byłego Cesarstwa Austriackiego: Czechy, Morawy, Śląsk Opawski, Królestwa Węgier: Słowacja i Ruś Podkarpacka ("Górne Węgry") oraz Cesarstwa Niemieckiego: Śląsk Hulczyński. U podstaw państwa legły idee pansłowiańskie, popularne wówczas w Czechach, oraz dążenie elit słowackich do wyrwania się spod dominacji węgierskiej (→madziaryzacja). Głównym architektem zjednoczenia był czeski polityk i pierwszy prezydent Tomáš Garrigue Masaryk, pozostałymi twórcami tego państwa byli Czech Edvard Beneš (który później został prezydentem) i Słowak Milan Rastislav � tefánik. Granice państwa zostały ustalone traktatami: wersalskim z 1919, w St. Germain z 1919 oraz w Trianon z 1920. Czechosłowacja graniczyła od zachodu i północnego zachodu z Niemcami, od południa z Austrią (do 1938 i od 1945), Węgrami i Rumunią (do 1939), od północy z Polską. Od 1920 do Czechosłowacji należały także: część Śląska Cieszyńskiego, Spisz i Orawa oraz skrawki Dolnej Austrii i pruskiego Śląska.

Już od samego początku istnienia państwa Czechosłowacja skonfliktowana była m.in. z Polską, głównie o część Śląska Cieszyńskiego (patrz polsko-czechosłowackie konflikty graniczne). W latach 1935-1938 powstały czechosłowackie fortyfikacje, w celu zabezpieczenia kraju przed agresją III Rzeszy.

W okresie międzywojennym należała do najbardziej rozwiniętych gospodarczo i technologicznie państw Europy, chociaż zaznaczały się radykalne różnice w poziomie cywilizacyjnym obu jej części składowych. Politycznie była krajem stabilnym, do końca swego istnienia jako jedyne państwo w Europie Środkowej pozostała demokratyczna. Pod względem partyjnym dominowali w Czechosłowacji agrariusze (z nich wywodził się m.in. Beneš), w skład koalicji rządowej wchodziła jednak także mniejszość niemiecka, co nie uchroniło Czechów od buntu Niemców sudeckich w 1938. Rozdzierana od środka przez nacjonalizmy Niemców, Węgrów i Słowaków (którzy oskarżali Czechów o chęć dominacji) padła łupem państw ościennych. Przez cały okres dwudziestolecia nie powiodły się próby wytworzenia "czechosłowackiego poczucia narodowego". Oficjalna doktryna narodu czechosłowackiego była spowodowana faktem, że w Czechosłowacji było więcej Niemców niż Słowaków.

Mapa narodowości Czechosłowacji w 1930

Skład narodowościowy Czechosłowacji:

• Czesi: 50%
• Niemcy: 24%
• Słowacy: 18%

oraz Węgrzy, Ukraińcy, Rusini, Żydzi, Polacy i Romowie.

Czechosłowacja była członkiem tzw. Małej Ententy (grupującej oprócz niej Rumunię i Jugosławię - wszystkie trzy państwa były beneficjentami traktatu w Trianon z 1920 i przeciwnikami Węgier), w polityce międzynarodowej nie chciała uczestniczyć w idei międzymorza - nie miała dobrych stosunków z Polską i Węgrami. Stawiała na sojusz z Francją i Związkiem Radzieckim, które w decydującym momencie okazały się nieskuteczne. W 1938 roku, po utracie pogranicza (Kraj Sudetów zamieszkany przez Niemców sudeckich, Felvidék zamieszkany przez Madziarów i Zaolzie, Orawa i Spisz zamieszkane przez Polaków), państwo przekształciło się w Republikę Czecho-Słowacką (tzw. Druga Republika). Źródło: Wikipedia

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).