Około 120-letni oryginalny komplet dwóch kryształowo-srebrnych próby 800M dzbanów na wino, pochodzący z Triestu czasów Cesarstwa Austro-Węgier. Pałacowy, złocony. Oryginalny. Wspaniały i jedyny taki design. Przedmiot eksportowy do Niemiec z zachowaniem typowej niemieckiej próby puncy po reformie znakowania Bismarcka. Czara kryształowa w formie spłaszczonej kuli i o eliptycznej formie. Dłuższa średnica czary okuta srebrną, zdobną „obręczą”, dekorowana sceną przedstawiającą półnagą kobietę z rozwianymi włosami, przelewającą wino/wodę. Wokół przyroda. Krótsza średnica czary kryształowa, okrągła z dużym gładkim, wspaniale szlifowanym kwiatem. Dookoła geometryczne szlify i cięcia, dające efekt pryzmatu i rozszczepienia promieni świetlnych. Długa, kryształowa szyjka zakuta w srebro. Zdobiona szerokim i wypukłym zdobnym pierścieniem oraz pasowym ornamentem perełkowym. Wylewka szeroka w formie kaczego dziobu. Wieczko ruchome na zawiasie z trzonkiem pozwalającym odchylać je kciukiem. Mocno wysklepione, zdobione repusowanym ornamentem florystycznym. Wieczko zwieńczone zdobnym, wygodnym uchwytem. Wylewka i wieczko wewnątrz złocone. U nasady szyjki po przeciwległych stronach dwa gładkie kartusze. Możliwość wykonania okolicznościowej grawerki i indywidualnej dedykacji. Ucho gięte w kształcie przecinka. Całość osadzona na okrągłej, lekko wyniesionej stopie. Zdobiona żłobkowaniem i pasowym ornamentem florystycznym.

Elegancka i reprezentacyjna ozdoba środka stołu i salonu. Unikalne i ponadczasowe naczynia do podawania wina lub wody. Luksusowy prezent okolicznościowy dla Niej i dla Niego. Znakomity i jedyny taki prezent ślubny, jubileuszowy od najbliższych. Doskonała inwestycja dla dzieci i pokoleń. Biały Kruk z duszą i ponad 120-letnia historią.

Historia:

Eklektyzm - W sztuce to twórczość kompilacyjna, łącząca różne elementy i treści z różnych stylów, epok i kierunków artystycznych, nie prowadząca do nowej syntezy, nieoryginalna; w architekturze eklektyzm oznacza jeden z odłamów historyzmu (zob. eklektyzm w architekturze)

W filozofii to łączenie różnych teorii, pojęć, koncepcji i tez w jedną całość, zwłaszcza eklektyzm starożytny i eklektyzm niemiecki z XVIII wieku.

Źródło: Wikipedia

Secesja – kierunek w sztuce ukształtowany na przełomie XIX i XX wieku. Secesja jako styl zrywała z dotychczas panującym historyzmem, uważając, że stanowi on tylko imitację wcześniejszych trendów. Artyści chcieli nowego stylu, którego wpływy widoczne byłyby również w sztuce użytkowej i zdobnictwie.

Za podstawowe cechy secesji uważa się charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Artyści secesyjni sięgali też chętnie po elementy typowe dla sztuki orientalnej.

W dziełach zwracała uwagę fantazja, a twórcy prześcigali się z kreowaniu nowych i bardziej wyróżniających się form.

Secesja znalazła podatny grunt w całej Europie, a jej główne ośrodki znajdowały się w Anglii, Francji, Austrii, Niemczech, Hiszpanii i Włoszech.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia