Kategorie E-Sklepu

Serwis kawowo-herbaciany, wielki, 7-elementowy, Niemcy, srebro – neorokokowy.

Srebrny pr.13 Loth serwis kawowo–herbaciany, 170-letni, pałacowy, luksusowy. Wykonany na indywidualne zlecenie, ręcznie z dużą elegancją i szykiem. Wielki, aż z 7 elementów w tym buliera z podgrzewaczem. Ponadczasowy i ciągle użytkowy. Biały kruk !!!

3-00923

168 000 zł



Zapoznałem się z Regulaminem Sklepu oraz Polityką Prywatności i w pełni akceptuję wszystkie ich postanowienia.

Do koszyka

KARTA PRZEDMIOTU

Nazwa przedmiotuSerwis kawowo-herbaciany, wielki, 7-elementowy, Niemcy, srebro – neorokokowy.
Numer katalogowy3-00923
KategorieSrebra Antyczne; Unikalne dzieła sztuki - srebra; Środek stołu; Na Jubileusz
Ocena użytkowaBiały kruk !!! Egzemplarz kolekcjonerski i wystawienniczy. Zdobniczy.
Sztuka użytkowa – do natychmiastowego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.

Uwaga: proszę zapoznać się z adnotacją prawną o przedmiocie zamieszczoną w punkcie „Opis dodatkowy”.
Krótka charakterystykaSrebrny pr.13 Loth serwis kawowo–herbaciany, 170-letni, pałacowy, luksusowy. Wykonany na indywidualne zlecenie, ręcznie z dużą elegancją i szykiem. Wielki, aż z 7 elementów w tym buliera z podgrzewaczem. Ponadczasowy i ciągle użytkowy. Biały kruk !!!
Cena (waluta do wyboru)
Pracownia / TwórcaPałacowy, wykonany na indywidualne zlecenie
Kraj wytworzeniaNiemcy
Okres w sztuceNeorokoko
Data wytworzenia1850
Około roku 1850, jednak nie później niż 1884. Charakterystyczna maniera połowy XIX wieku wytwornego i wręcz perfekcyjnego, obecnie już niespotykanego neorokoka.
Okres / WiekXIX wiek
Około połowy XIX wieku.
MateriałSrebro punca próba 13 Loth tj. 812/1000 Ag
Rączka i izolatory z kości słoniowej, nóżki z hebanu.
Technika kreacjiSrebro ręcznie odlewane, repusowane, grawerowane, cyzelowane, żłobkowane, napawane, lutowane.
Rzeźbienie w kości słoniowej i hebanie.
Stan zachowaniaBardzo dobry. Srebro zostało oczyszczone z patyny.
Wysokość6 cm taca
24 cm buliera
41 cm stojak
6 cm podgrzewacz do buliery
27 cm dzbanek na kawę
21 cm dzbanek na herbatę
21 cm dzbanek pomocniczy na herbatę lub bawarkę
19 cm cukiernica
14 cm mlecznik
Szerokość70 cm taca
33 cm buliera
32 cm stojak
20 cm podgrzewacz buliery
23 cm dzbanek na kawę
25 cm dzbanek na herbatę
25 cm dzbanek pomocniczy na herbatę lub bawarkę
18 cm cukiernica
14 cm mlecznik
Głębokość50 cm taca
20 cm buliera
22 cm stojak
9 cm podgrzewacz buliery
15 cm dzban na kawę
15 cm dzbanek na herbatę
15 cm dzbanek pomocniczy na herbatę lub bawarkę
13 cm cukiernica
10 cm mlecznik
Waga3144 g (waga - taca)
1107 g (waga - buliera)
1361 g (waga - stojak)
135 g (waga - pogrzewacz buliery)
961 g (waga - dzban na kawę)
936 g (waga - dzbanek na herbatę)
913 g (waga - dzbanek pomocniczy na herbatę lub bawarkę)
635 g (waga - cukiernica)
267 g (waga - mlecznik)
9458 g (waga – serwis, całość)
LokalizacjaSalon Ekspozycyjny - Galeria Srebra i Światła R&R Łódź, ul. Nawrot 4/II
MiejsceSG: 34

OPIS PRZEDMIOTU

Biały Kruk !!! Srebrny sygnowany próbą 13 Loth ( 812/100 próba minimum 812 Ag) z elementami z kości słoniowej, ok. 170-letni, wielki, pałacowy, serwis kawowo - herbaciany. Unikalny składający się aż z 7 elementów: wielka taca podająca, buliera na gorącą wodę z podgrzewaczem, dzbanek na kawę, dzbanek na herbatę, dzbanek pomocniczy na herbatę lub bawarkę, cukiernica i mlecznik. Stare Niemcy sprzed ustawy Bismarcka z 1884 r.- „O ujednoliceniu cechowania i prób wyrobów z metali szlachetnych”. Komplet w całości oryginalny bez uszczupleń, ważący ok. 9,5 kg wysokiej próby srebra wykonany przez nieznanego Mistrza na indywidualne pałacowe zamówienie. Wspaniała forma gruszki, brzuśce gładkie, wybrzuszone, dekorowane pionowymi żebrami i pasowym ornamentem półplastycznych muszli. Na brzuścach wykonane w rzadkiej technice precyzyjnego ręcznego napawania i cyzelowania monogramy w pięknym, starym, miękko-giętym liternictwie mogące być odczytywane w innych konfiguracjach literowych.

Dzbanki, mlecznik i cukiernica wsparte na wysokich, charakterystycznych dla rokoko giętych nóżkach. Miejsca połączeń nóżek z czarami zdobione aplikacjami muszli i liści. Ucha obu dzbanków i mlecznika esowato gięte, profilowane, umożliwiające wygodny chwyt i nalewanie. Dwa ucha cukiernicy w kształcie litery C, dodatkowo zdobione aplikacjami półplastycznych liści akantu. W dzbanku na kawę i w bulierze dodatkowo przekładki / izolatory z kości słoniowej chroniące przed oparzeniem. Wylewki długie, gięte w designie ptasich szyi z otwartymi dziobkami. Wylewka buliery / dzbanka z sitkiem. Miejsca połączeń wylewek z korpusami zdobione aplikacjami ptasich piór. Wylewka mlecznika szeroka.

Pokrywki wysklepione w formie kopuły, w dzbankach na zawiasach, w cukiernicy zdejmowana. Zwieńczone uchwytem odlewanej wiązanki róż na dużej rozecie.

Buliera na eleganckim stojaku / nosidle. Zawieszona na 4 bolcach, umożliwiających bezpieczne nalewanie herbaty / wody i łatwe jej podnoszenie, wyjmowanie i wkładanie. U dołu buliery w okrągłym pierścieniu spirytusowy podgrzewacz o niespotykanym designie maleńkiego dzbanka. Sprawne mocowanie na knot. Podgrzewacz z elegancką, smukłą rączką z rzeźbionej kości słoniowej.

Stojak wysoki, o ciekawej, esowato giętej linii dekorowanej liśćmi akantu. Łatwy do przenoszenia. Wsparty na 4 przestrzennie ułożonych, okrągłych, hebanowych nóżkach. Taca duża, gładka, lekko zagłębiona. Na środku duży, grawerowany monogram w dekoracyjnym ornamencie. Taca w formie prostokąta z nieregularnym brzegiem. Zdobiony muszlami i liśćmi akantu. Reprezentacyjny serwis wykonany z wielką elegancją i szykiem, ozdoba luksusowych wnętrz. Niespotykane dzieło sztuki połowy XIX wieku. Biały Kruk !!!

Adnotacja prawna: Serwis prezentowany na niniejszej stronie może być przedmiotem legalnego handlu na podstawie art. 8 ust. 3 Rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi w związku z art. 62 ust. 3 Rozporządzenia KOMISJI (WE) Nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, jako zawierający “okaz przetworzony pozyskany ponad 50 lat wcześniej”, czyli przed rokiem 1947. Fakt powstania przedmiotu przed rokiem 1947 jest potwierdzony cechowaniem puncy (puncowanie) Loth 13 przed rokiem 1888 Ustawy Bismarcka.

Historia:

Srebro a zdrowie !!! - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze

Kość słoniowa – pierwotnie kością słoniową nazywano wyłącznie ciosy, czyli siekacze słoni - w tym mamutów, obecnie termin ten bywa czasami odnoszony również do kłów zwierząt zagrożonych wyginięciem jak morsa i hipopotama.

Od wielu lat zgodnie z konwencją CITES handel oraz przewożenie przez granicę kości słoniowej pochodzącej od zwierząt zagrożonych wyginięciem (zwłaszcza słoni oraz nosorożców) jest zabroniony.

Właściwości

  • Skład chemiczny: fosforan wapnia (hydroksyapatyt)
  • Układ krystalograficzny:
  • Twardość: 2-3
  • Gęstość: 1,7-2,0
  • Rysa: biała
  • Barwa: biała, lekko żółta
  • Przełam: włóknisty
  • Stopień przezroczystości: przeświecający do nieprzezroczystego
  • Współczynnik załamania światła: 1,54
  • Widmo absorpcyjne: nie interpretuje się
  • Luminescencja: niebieska w różnych odcieniach i różnej intensywności

Spotykana jest w odmianie miękkiej (o mlecznej barwie i nieprzejrzystej) i twardej (mało przejrzystej, początkowo żółtawej, czerwonawej lub zielonkawej, żółknącej pod wpływem powietrza).

Historia - od starożytności używana do wytwarzania ozdób i drobnych przedmiotów użytkowych. Stosowanie jej zmalało w okresie renesansu, by powrócić w XVII i XVIII wieku. Wtedy to, obok dotychczasowych zastosowań, zaczęto używać kości słoniowej do inkrustacji i jako podłoże pod malowane miniatury. Od końca XIX wieku stosowano sztuczną kość słoniową - phytelephas - do wyrobu galanterii. W XIX w. i w pierwszych dekadach XX w. dobrze zachowane ciosy mamutów (zwane błędnie kłami) z Syberii pozyskiwano na dużą skalę jako odmianę kości słoniowej. Na przełomie XIX/XX w. w Rosji skupiono przeszło 30 ton kości słoniowej z mamuta. Różniła się ona od kości słoniowej ze współczesnych słoni bardziej białą barwą, z lekkim odcieniem niebieskim.

Miejsca występowania

  • Afryka: Kenia, Sudan itp.
  • Azja: Mjanma, Tajlandia, Sumatra, Indie.
  • Azja: północna Syberia (kość mamucia)

Zastosowanie

  • używana w sztuce
  • cenny i poszukiwany surowiec jubilerski
  • do wyrobu drobnych przedmiotów artystycznych, biżuterii, drobnych rzeźb
  • jako zewnętrzna powłoka klawiszy fortepianowych.

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia