Srebrna próby 84 (875 Ag), około 250-letnia terryna / ecuelle z pokrywą do serwowania ciepłych potraw z ryb. Stara Rosja Carska złocona od zewnątrz i od wewnątrz złotem 24 kar. Owalna, głęboka, o gładkich ściankach z poziomymi uchwytami o designie muszli. Osadzona na owalnej stopie. Brzeg zdobiony gordonami. Pokrywa wyniesiona ku górze w formie kopuły. Dekorowana delikatnym florystycznym ornamentem. Duży, dekoracyjny uchwyt zdobiący pokrywę. Zbudowany z odlewanych splecionych wodorośli i ułożonych na nim stosu różnych ryb: okonia, szczupaka, jesiotra, ślimaków, oraz alg, pałek wodnych i wielu innych.

Przepiękny, praktyczny i ciągle wyjątkowy / luksusowy przedmiot środka stołu. Ponadczasowy, wspaniały egzemplarz sztuki - ciągle użytkowy. Uchwyt w formie stosu ryb na wodoroślach rekomenduje serwowanie ciepłych, rybnych potraw. Wyjątkowy i jedyny taki Biały kruk !!!

Historia:

Ecuelle - to srebrne naczynie wykonywane w I połowie XVIII wieku, a ich największa popularność przypada na koniec stulecia. W XIX wieku produkowano je raczej sporadycznie, a w XX całkowicie wyszły z użycia. Naczynia były charakterystyczne dla krajów romańskich: Włoch, Francji, Hiszpanii. Najwięksi włoscy producenci skupili się w okolicach Mediolanu, Genui, Wenecji i Turynu, Najbardziej interesujące wyroby pochodziły z Piemontu. Zazwyczaj służyły do podawnia ciepłych dań, miały kształt okrągły bądź owalny z dwoma uchwytami po bokach ukształtowanymi zgodnie z upodobaniami epoki. W gałce pokrywy nadawano rozmaite, fantazyjne formy. Niektóre Ecuelles występowały w komplecie z talerzami.

Źródło: Srebra, dzieje wyrobów ze srebra od Starożytności do lat pięćdziesiątych XX wieku, Arkady. Str. 85

Św. Jerzy oraz Św. Jerzy Walczący Ze Smokiem

Święty Jerzy (ur. w III wieku w Kapadocji, zm. 23 kwietnia około 303 w Liddzie) – święty Kościoła katolickiego, jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli; jako Jerzy Zwycięzca uznany wielkim męczennikiem przez Kościół prawosławny.

Żywot świętego i legenda - Święty Jerzy może być traktowany jako postać historyczna czego dowodzą źródła naukowe.

Tradycyjna legenda o świętym Jerzym opowiada o jego starciu ze smokiem (zobacz poniżej „Święty Jerzy i smok”). Nowsza wersja jest syntezą wcześniejszych i późniejszych źródeł hagiograficznych. Omija wątki fantastyczne i przedstawia karierę militarną człowieka w bliższej zgodności z oczekiwaną obecnie realnością.

Najważniejszą pośród późniejszych źródeł jest „Złota Legenda”, której najbardziej znane fragmenty przetłumaczył na angielski w XV wieku William Caxton.

Współczesna legenda – Święty Jerzy urodził się w chrześcijańskiej rodzinie w drugiej połowie III wieku. Źródła podają dwie wersje miejsca urodzenia:Coventry w Anglii oraz Kapadocję, dawną krainę leżącą w Turcji, stamtąd właśnie pochodził jego ojciec. Materiały archiwalne Biblioteki Brytyjskiej wspierają wersję o jego narodzinach w regionie Levand, prawdopodobnie w Ramleh. Jego matka była Żydówką z Lyddi (obecnie Lod w Izraelu). Wróciła do swojego miasta jako wdowa z młodym synem, gdzie zapewniła mu edukację.

Chłopak podążył za przykładem ojca wstępując do armii rzymskiej zaraz po osiągnięciu pełnoletności. Był dobrym żołnierzem i jego pozycja w wojsku stale wzrastała. Został trybunem ludowym oraz otrzymał tytuł hrabiego. Podczas postoju cezara Dioklecjana w Nikomedii należał do jego osobistej ochrony.

W 303 Dioklecjan wydał edykt zezwalający na prześladowania chrześcijan na terenie Imperium. Cezar Galeriusz był prawdopodobnym inicjatorem wydania tej decyzji i kontynuował prześladowania podczas swojego panowania (305 – 311). Jerzy był zmuszony do uczestnictwa w prześladowaniach, chociaż sam był chrześcijaninem i krytykował tę decyzję. Rozwścieczony Dioklecjan nakazał torturować go i zabić.

Po różnych torturach Święty Jerzy został zabity przez ścięcie pod murami miejskimi Nikomedii, 23 kwietnia 303–305. Ciało Jerzego wróciło do Lyddi, gdzie zostało pochowane. Wkrótce potem chrześcijanie zaczęli modlić się do niego, jako do męczennika.

Święty Jerzy i smok - opowieść o Świętym Jerzym i smoku jest legendą, przybyłą do Europy podczas krucjat i ponownie opowiedziana w formieromansu. Najwcześniejszy znany opis mitu pochodzi z rejonów Kapadocji i powstał na początku XI wieku (w ikonografii kościoła prawosławnego, Jerzy przedstawiany jako żołnierz, od końca VII wieku).

W pełni rozwiniętej wersji zachodniej, smok zrobił swoje gniazdo na źródle, którego woda zaopatrywała miasto „Silene” (prawdopodobnie późniejsza Cyrena) w Libii lub miasto Lod, zależnie od źródeł. W konsekwencji, mieszkańcy musieli wypędzać smoka z jego gniazda, na czas, gdy nabierali wodę. Każdego dnia oferowali smokowi owcę, a jeśli jej nie znaleźli, musieli oddać zamiast niej jedną z dziewczyn. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę (czasem wymieniane jest jej imię Sabra). Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez rezultatu. Miała zostać ofiarowana smokowi, lecz na jego drodze pojawił się Święty Jerzy. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, obronił się znakiem krzyża, pokonał go i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo.

W średniowiecznych romansach broń (lanca lub miecz, w zależności od wersji), którą święty Jerzy pokonał smoka, nazywała się Ascalon.

Kompendium:

Data urodzenia: pomiędzy 256 a 285, Kapadocja

Data śmierci: 23 kwietnia ok. 303, Lidda

Czczony przez kościoły: rzymskokatolicki, prawosławny, anglikański

Wspomnienie: 23 kwietnia (w Polsce 24 kwietnia) (kat.), 6 maja, 16 i 23 listopada, 9 grudnia (praw. według kal. greg.)

Atrybuty: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa

Patron: Gruzji, Anglii, Bułgarii,Litwy, Katalonii, Portugalii,Serbii, Czarnogóry i Etiopii, a także: archidiecezji białostockiej, wileńskiejoraz diecezji pińskiej oraz miast: Reffary, Neapolu i Lądka-Zdroju

Źródło: Wikipedia

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim. Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”. Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie). Źródło: Wikipedia