Srebrny próby 800 Ag dzbanuszek z uchwytem z kości słoniowej na esencję herbaty / kawę. Około 150-letni wytworzony przez założyciela jednej z najsłynniejszych wiedeńskich pracowni złotniczych i srebra Carla Vaugoin. Piękny, późny Biedermeier o kształcie a’la Faberge z nuta klasycystyczną. Forma owalna. Czara osadzona na kolistej stopie lekko wyniesionej ku górze. Wylewka długa, stylizowana na ptasią szyję, zakończona „dziobkiem”. Ucho z kości słoniowej, gięte, zakute w srebro. Pokrywka dzbana na zawiasie, zwieńczona uchwytem / cypideuszem o formie małej eleganckiej gałeczki. Pokrywka z czarą tworzą rzadko spotykaną, piękną, owalną formę.

Elegancki, luksusowy o wyrafinowanej formie dzbanuszek, a zarazem uroczy i słodki. Unikalność dzbanuszka z uwagi na ochronę i zakaz handlu przedmiotami z kością słoniową po roku 1947. Znakomity i ponadczasowy prezent dla Niej i dla Niego. Luksusowy i niepowtarzalny ciągle do codziennego użytkowania. Jedyny taki wyśmienity smak zdrowej czarnej herbaty i jej esencji.

Adnotacja prawna: Pojedyńczy dzbanek srebrny z rączką z kości słoniowej prezentowany na niniejszej stronie może być przedmiotem legalnego handlu na podstawie art. 8 ust. 3 Rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi w związku z art. 62 ust. 3 Rozporządzenia KOMISJI (WE) Nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, jako zawierający “okaz przetworzony pozyskany ponad 50 lat wcześniej”, czyli przed rokiem 1947. Fakt powstania przedmiotu przed rokiem 1947 jest potwierdzony opinią Historyka Sztuki, Rzeczoznawcy Dzieł Sztuki / Kraków z września 2016 – cyt.: „ … Pojedyńczy dzbanek (srebro, kość słoniowa – rączka), Austro-Węgry, 2 poł. XIX w. (Vaugoin Carl) … posiada cechę na płaszczu pod górnym mocowaniem „uchwytu”: Diana w tarczy, (punca z 1867 roku) oraz dodatkowo wytłoczone inicjały VC - Vaugoin Carl, jubiler działający w latach (1850 – 1902) …”

Opinia dostępna w Galerii R&R – w przypadku sprzedaży przedmiotu dołączana do certyfikatu pochodzenia.

Historia:

Jarosiński & Vaugoin – to tradycyjna i jedna z najstarszych istniejących wiedeńskich pracowni złotniczych i obróbki artystycznej srebra. Znajduje się w Zieglergasse 24 w 7. Dzielnicy Neubad. Przez ponad 150 lat produkowane ciężkie srebrne sztućce, zastawa stołowa, srebrne artykuły użytkowe codziennego stosowania przez Jarosiński & Vaugoin a także biżuteria i przedmioty sztuki uczyniły ją jako jedną z najbardziej pożądanych marek złotniczych Starego Wiednia, a zwłaszcza jej pierwszego założyciela Mistrza Carla Vaugoin.

Pracowni wielokrotnie nagradzana wieloma medalami i trofeami, brała m in udział w Światowej Wystawie w roku 1873 w Wiedniu, 1937 w Paryżu, 1958 Expo w Brukseli. Wykonywała specjalne podarki ze złota dla Królowej Elżbiety w 1969 podczas jej wizyty w Austrii.

Źródło: Wikipedia, https://boulesse.com/shops/jarosinski-vaugoin

Biedermeier - styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz rozwinięty w Europie Środkowej, głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach z tego kręgu kultury, w okresie pomiędzy 1815 (Kongres wiedeński) a 1848 (Wiosna Ludów). Styl ten jest odpowiednikiem stylu regencji w Anglii, stylu federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Empire (styl cesarstwa) we Francji. Głównym założeniem stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych przypadkach jest problematyczne. Najbardziej wyraziście i powszechnie przejawiał się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. W tym przypadku nacisk położony był na użyteczność i wygodę projektowanych przedmiotów. Preferowano jasne, pogodne barwy, zarówno w doborze gatunków drewna jak i ozdób. Zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowości sprzętu. Często wykonywano stoły o zaokrąglonych kształtach i opierające się na jednej nodze. Charakter wnętrz mieszkalnych w typie biedermeier cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych, zdobionych rysunkiem kwiatów lub pasami tapet. Na malowidłach typowa była duża dokładność i wierność realizmowi, motywy przyrodnicze i wnętrz domowych. W stylu biedermeier tworzyli tacy malarze jak: Georg Friedrich Kersting, Carl Spitzweg, Rudolf Wasmann i Ernst Resch. Nazwa stylu pochodzi od nazwiska literackiego bohatera tomu wierszy pt. Biedermaiers Liederlust, którego autorem był Ludwig Eichrodt. Biedermeier był tam przedstawiony jako skarykaturowana wersja filistra niemieckiego (człowieka bez wyższych aspiracji, ograniczonego, o ciasnych poglądach). Źródło : Wikipedia

Kość słoniowa – pierwotnie kością słoniową nazywano wyłącznie ciosy, czyli siekacze słoni - w tym mamutów, obecnie termin ten bywa czasami odnoszony również do kłów zwierząt zagrożonych wyginięciem jak morsa i hipopotama.

Od wielu lat zgodnie z konwencją CITES handel oraz przewożenie przez granicę kości słoniowej pochodzącej od zwierząt zagrożonych wyginięciem (zwłaszcza słoni oraz nosorożców) jest zabroniony.

Właściwości

• Skład chemiczny: fosforan wapnia (hydroksyapatyt)
• Układ krystalograficzny:
• Twardość: 2-3
• Gęstość: 1,7-2,0
• Rysa: biała
• Barwa: biała, lekko żółta
• Przełam: włóknisty
• Stopień przezroczystości: przeświecający do nieprzezroczystego
• Współczynnik załamania światła: 1,54
• Widmo absorpcyjne: nie interpretuje się
• Luminescencja: niebieska w różnych odcieniach i różnej intensywności

Spotykana jest w odmianie miękkiej (o mlecznej barwie i nieprzejrzystej) i twardej (mało przejrzystej, początkowo żółtawej, czerwonawej lub zielonkawej, żółknącej pod wpływem powietrza).

Historia - od starożytności używana do wytwarzania ozdób i drobnych przedmiotów użytkowych. Stosowanie jej zmalało w okresie renesansu, by powrócić w XVII i XVIII wieku. Wtedy to, obok dotychczasowych zastosowań, zaczęto używać kości słoniowej do inkrustacji i jako podłoże pod malowane miniatury. Od końca XIX wieku stosowano sztuczną kość słoniową - phytelephas - do wyrobu galanterii. W XIX w. i w pierwszych dekadach XX w. dobrze zachowane ciosy mamutów (zwane błędnie kłami) z Syberii pozyskiwano na dużą skalę jako odmianę kości słoniowej. Na przełomie XIX/XX w. w Rosji skupiono przeszło 30 ton kości słoniowej z mamuta. Różniła się ona od kości słoniowej ze współczesnych słoni bardziej białą barwą, z lekkim odcieniem niebieskim.

Miejsca występowania

• Afryka: Kenia, Sudan itp.
• Azja: Mjanma, Tajlandia, Sumatra, Indie.
• Azja: północna Syberia (kość mamucia)

Zastosowanie

• używana w sztuce
• cenny i poszukiwany surowiec jubilerski
• do wyrobu drobnych przedmiotów artystycznych, biżuterii, drobnych rzeźb

• jako zewnętrzna powłoka klawiszy fortepianowych.

Źródło: Wikipedia