Srebrna próby 800, ok. 100-letnia, myśliwska terryna / ecuelle z pokrywą do serowania ciepłych potraw ze słynnej włoskiej pracowni Romeo Miracoli z Mediolanu. Owalna, głęboka, o gładkich ściankach z poziomymi uchwytami o designie muszli. Osadzona na owalnej stopie. Brzeg zdobiony gordonami. Pokrywa wyniesiona ku górze w formie kopuły. Zdobiona delikatnym florystycznym ornamentem. Duży, odlewany i dekoracyjny uchwyt wieńczy pokrywę. Przedstawia dzikie ptactwo na liściastej rozecie.

Wspaniała ozdoba środka stołu. Unikalna i praktyczna do serwowanie potraw. Dekoracyjna aplikacja nakierowana na myśliwski poczęstunek dla potraw z diczyzny. Luksusowa ozdoba środka stołu i dumy Pana Domu.

Historia:

Miracoli - to najstarsza pracownia złotnicza w Mediolanie. Punca z numerem 6 została zarejestrowana w 1912 roku. Od zawsze przekazywana z pokolenia na pokolenie.

Założycielem pracowni był Romeo Miracoli. Do dziś zachowały się oryginalne metody i procedury w projektowaniu i tworzeniu srebrnych przedmiotów. Zapewniając ciągłość kulturową i jakość, która znana jest na całym świecie.

Wyroby pracowni Miracoli były pożądane na dworach królewskich: włoskim, francuskim, rosyjskim oraz wśród chińskich biznesmenów i włoskich sportowców.

Obecnie tradycja pracowni jest kontynuowana przez Roberto i Renato Miracoli w oryginalnym sklepie i laboratorium mieszczących się w sercu Mediolanu

Źródło: www.romeomiracoli.com

Ecuelle - to srebrne naczynie wykonywane w I połowie XVIII wieku, a ich największa popularność przypada na koniec stulecia. W XIX wieku produkowano je raczej sporadycznie, a w XX całkowicie wyszły z użycia. Naczynia były charakterystyczne dla krajów romańskich: Włoch, Francji, Hiszpanii. Najwięksi włoscy producenci skupili się w okolicach Mediolanu, Genui, Wenecji i Turynu, Najbardziej interesujące wyroby pochodziły z Piemontu. Zazwyczaj służyły do podawnia ciepłych dań, miały kształt okrągły bądź owalny z dwoma uchwytami po bokach

ukształtowanymi zgodnie z upodobaniami epoki. W gałce pokrywy nadawano rozmaite, fantazyjne formy. Niektóre Ecuelles występowały w komplecie z talerzami.

Źródło: Srebra, dzieje wyrobów ze srebra od Starożytności do lat pięćdziesiątych XX wieku, Arkady. Str. 85

Rokoko - nurt stylistyczny, obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury. Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

Wstępem do rokoka był okres regencji Filipa Orleańskiego we Francji (1715-1723), podczas której powstawały dzieła charakteryzujące się większą swobodą i dekoracyjnością. Jego rozkwit nastąpił za Ludwika XV; wówczas też rokoko rozpowszechniło się w Europie, zwłaszcza w Bawarii, Prusach, Austrii, Czechach, Saksonii, na Śląsku, w Polsce i w Rosji. Rokoko wyrosło ze sprzeciwu wobec tego, z czym wiązały się rządy Ludwika XIV. Wiek XVII, zwany przez historyków „grand siècle” kończył się pod znakiem zachwiania potęgi Francji, która do niedawna była właściwie arbitrem Europy, mocarstwem dyktującym swą wolę dzięki sile militarnej, ekonomicznej i kulturalnej. Zniesienie edyktu nantejskiego doprowadziło do emigracji z Francji ok. pół miliona hugenotów, a w efekcie do osłabienia gospodarczego kraju; byli to bowiem w dużej mierze rzemieślnicy, bankierzy i specjaliści pracujący w manufakturach. Wydarzenia te oraz kolejne wojny doprowadziły do krytyki Króla-Słońce. Przedmioty w tym stylu często miały ozdobny ornament zaczerpnięty z charakterystycznych dla rokoka giętych linii układających się spiralnie -„rocaille”. Dwie litery C łączyły się w taki sposób, że jedna była ustawiona zwyczajnie druga zaś odwrócona. W ten sposób otrzymywało się stylizowane „S”.

Po okresie wyniszczającej państwo wojnie domowej nastał czas stabilizacji politycznej i gospodarczej, w związku z czym zaczęto większą rolę zwracać na nową sztukę. Za pierwszy przejaw rokoko w Rzeczypospolitej należy uznać zamówienie między rokiem 1732 a 1735 przez Zofię Sieniawską i jej męża Augusta Czartoryskiego u Juste-Aurèle Meissonniera wykonanie dekoracji, plafonu, boazerii, supraportów i mebli do Złotego Salonu w swoim Pałacu w Puławach (zachowane fragmenty są w muzeum w Jędrzejowie).

Źródło: Wikipedia

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia