Biały Kruk !!! Srebrny próby 800, ok.100-letni, komplet dwóch solniczek ze szklanym wkładem, na sól i pieprz, w komplecie dwie oryginalne, złocone łyżeczki oraz oryginalne etui. Całość z jednej z najsłynniejszych pracowni niemieckich pracowni XIX i XX wieku Wilhelm Binder.

Czarki solniczek filigranowe, otwarte, w formie dziesięcioboku. Osadzone na 4 stylowych kulowych nóżkach typu art deco. Zwieńczone dekoracyjnym ornamentem florystycznym. Szkło wyjmowane, przezierne. Dwie łyżeczki, filigranowe, z rozszerzającą się rękojeścią. O designie czarek. Czerpak lekko złocony, w kształcie migdała.

Etui wycielone szarą tkaniną, bez oznak użytkowania. Całość nieużywana. Nietuzinkowy zestaw środka stołu. Wspaniały na luksusowy prezent okolicznościowy dla wytwornej Pani Domu. Ponadczasowy, unikalny komplet środka stołu, ciągle praktyczny i użytkowy. Jedyny taki, bez śladów używania, z duszą i historią.

Historia:

Wilhelm Binder – pracownia założona w 1869 roku w Schwäbisch Gmünd, w jednym z największych niemieckich ośrodków złotnictwa. W roku 1871 Binder i Dominikus Rudolph stali się współwłaścicielami pracowni produkującej niewielkie przedmioty srebrne. W 1884 roku przejęli słynną firmę Dominikusa Kotta, która istniała już od 1829 roku.

W 1898 wspólnie wybudowali nową fabrykę zatrudniającą ponad 300 osób. Dzięki temu Binder stał się jednym z największych złotników w Schwäbisch Gmünd. Warto dodać, że wówczas istniało aż ponad 120 fabryk produkujących srebra i złota użytkowe.

W 1939 firma została przejęta przez braci Köhler, właścicieli pracowni jubilerskiej od 1890. Srebra Wilhelma Bindera są odzwierciedleniem zmieniających się trendów na przełomie XIX i XX wieku. Wyroby były bardzo wysoko cenione, nie tylko ze względu na design ale i precyzję wykonania. Głównym motywem zdobniczym była płynna secesyjna linia. Z czasem idąc w kierunku Art Deco wyroby były mniej zdobne. Pracownia wygrała złoty medal na Światowej Wystawie w Paryżu w 1939 roku za stylowy kielich wykonany ze srebra i kości słoniowej, projektu Wilhelma Wahla.

Źródło: http://www.thirdreicharts.com/

Art Deco - styl ten pojawił się w Europie na przełomie lat 20/30 XX wieku i trwał aż do momentu wybuchu II Wojny Światowej. Nurt Art Deco zapoczątkowała paryska wystawa Międzynarodowa Wystawa Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego (Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes). Zaprezentowano tam bowiem zupełnie nowoczesne projekty w każdej dziedzinie sztuki, które znacznie różniły się od panującej secesji. Głównymi założeniami Art Deco były proste i geometryczne kształty, funkcjonalność w użytkowaniu i kontrastowe kolory. Artyści zaczęli łączyć srebro lub złocony brąz z drewnem (np.: hebanowym) lub kością słoniową. Tendencje te skrajnie odbiegają od bogatego wzornictwa secesyjnego.

Źródło: Wikipedia

Secesja w Niemczech (Jugendstil): Niemcy były jednym z ważniejszych ośrodków sztuki secesyjnej, mimo że ten styl dotarł do tego kraju dość późno, po Anglii, Francji czy Belgii. Styl niemieckiej secesji uchodzi za najbardziej eklektyczny.

Za moment początkowy Jugendstil uważa się rok 1896, kiedy to powstało pismo „Jugend”, które było głosem młodzieży oraz ich buntu przeciwko utartym i nudnym formom klasycystycznym. W magazynie ilustrowane były nowe formy i techniki zdobień. Pismo było wydawane w Monachium. W tym samym mieście znajduje się zrekonstruowany budynek zbombardowanego w czasie wojny zakładu fotograficznego „Elvira” – perły niemieckiej secesji, którego główna fasada nawiązuje do motywu fal morskich lub smoka. Jego projektantem był August Endell.

Po Monachium Jugendstil przeniósł się do Berlina - drugiego ośrodka kulturalnego Niemiec.

Nowe idee były uwielbiane przez społeczeństwo i wkrótce dzieła niemieckich twórców secesyjnych stały się widoczne w całym kraju.

Ślady niemieckiej secesji architektonicznej widoczne są także w Polsce: w Trzebiechowie znajduje się sanatorium "fizjoterapeutyczno-dietetyczne", zaprojektowane w malowniczym stylu historyzującym przez architekta z Zwickau Maxa Schindlera z wnętrzami zaplanowanymi przez Henry’ego van de Velde, przebywającego na dworze księcia von Sachsen-Weimar-Eisenach w Weimarze jako eksperta w sprawach sztuk pięknych.

Secesyjny styl w architekturze wkrótce został zaadaptowany również przez ówczesnych niemieckich artystów sztuki zarówno użytkowej jak i wystawienniczej.

Źródło: Wirtualne Muzeum Secesji : http://www.muzeumsecesji.pl/przewodnik55.htm

Srebro a zdrowie !!!

Zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze