Srebrny próby 950 Ag Minerwa 1, ok. 100-letni dzbanek na herbatę ze słynnej pracowni Lapparra & Gabriel. Całość gładka, lśniąca ze zdobieniami charakterystycznymi dla epoki klasycyzmu z hebanowym chwytem. Korpus wydłużony, wybrzuszony dołem, nieco przysadzisty. Stylizowany na gruszkę. Osadzony na okrągłej stopie, lekko wyniesionej ku górze. Brzusiec czary i stopa zdobione motywem wiązki trzcin przewiązanych wstążką. Wylewka długa, gięta, u nasady aplikacja dużego liścia akantu. Ucho z hebanu, w kształcie litery S okute w srebro. Górą zdobionia dwoma rozetami. Pokrywka na zawiasie, kaskadowo zdobiona żłobkami. Zwieńczona gałką w postaci owocu. Elegancki, reprezentacyjny dzban na herbatę i kawę. Przedstawiciel neo-nurtu klasycystycznego. Znakomita ozdoba środka stołu. Ponadczasowy i ciągle użytkowy. Wytworny, luksusowy, wyjątkowy prezent dla wymagającej Pani Domu.

Historia:

LAPPARRA & GABRIEL - Antoine Lapparra urodził się 27 kwietnia 1857 w Paryżu przy rue Baillif (za domem mieściła się siedziba Banku Francji, a rue Baillif to nie istniejąca już mała uliczka, na której nie zmieściłoby się więcej niż 4 domy / 4 hotele). Pod numerem 2 znajdował się hotel Toulouse, w którym najprawdopodobniej pracowali rodzice Lapparry. Ojciec, Józef Lapparrra (ur. 24.09.1815) pracował jako kelner. Matka Marie Therese Eulalie Grapin (ur. 06.04. 1825) pracowała jako kucharka. Antoine Lapparra ożenił się z Jeanne Marie Willaert 8 października 1907 roku. Miał wtedy 50 lat, a jego żona 33. Pozostali bezdzietni. Antoine miał dwóch braci: starszego: Pierre Joseph (ur.1854) i młodszego; Edwarda (ur. 1864). 3 listopada 1876 roku Antoine odbył służbę wojskową, jako księgowy. Przez rok należał do 20 Alpejskiego batalionu piechoty (fr.20 eme batallion de chasseurs alpins). Ze służby został zwolniony 8 listopada 1877 roku. Do 1895 pozostawał w rezerwie, a w 1901 ostatecznie rozstał się z wojskiem.

W 1877 nadal mieszkał z rodzicami przy rue Touillier 5, następnie w 1881 przeprowadził się na rue Demarquay 12, a w 1895 na rue de la Perle. W latach (1877- 1885) szkolił się w złotnictwie. Swoją pracownię otworzył i zarejestrował 19 kwietnia 1895 . Prowadził ją do 12 sierpnia 1902. Siedziba znajdowała się przy 3 rue de la Perle. Punca to inicjały A.L. oraz miedzy nimi szczur.

Na stronie internetowej Ministerstwa Kultury Francji widnieje informacja potwierdzająca te dane.

Antoine Lapparra zmarł 24 października 1907 roku. W 1902 roku swoją pracownię przekazał bratankowi Henri (najmłodszemu synowi swojego starszego brata). W roku 1902 do współpracy dołączył George Gabriel. Pracownia zmieniła nazwę na Lapparra & Gabriel. Punca zawiera litery L i G przedzielone figurą szczura skierowanego w lewą stronę. Warsztat mieścił się przy 157 rue Du Temple w dzielnicy Marais w Paryżu. Ich współpraca trwała do końca 1923 roku. W latach (1923 – 1960) pracownia prowadzona była przez Henriego (punca H.L. ze szczurem). W 1960 przejęta przez Braci SOUCHE, a pracownia otrzymała nową nazwę: SOUCHE-LAPPARRA. W 1999 nazwa wróciła do swojej pierwotnej wersji LAPARRA i istnieje do dziś.

ŹRÓDŁO: cantal.liens.free.fr/V3-laparra.php

www.925-1000.com/Ffrench_makers_L.html

Klasycyzm - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian i Greków. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawił się już w renesansie – jako odrodzenie kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak manieryzm, barok, rokoko. Trwał do końca wieku XVIII, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

Srebro a zdrowie !!!

Zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze