Srebrny próby 800 Ag kosz na kwiaty, owoce (patera) z wkładem ze szkła kobaltowego. Jedna z najbardziej słynnych niemieckich pracowni złotniczych z Hanau Schleißner Söhne. Forma kosza z ruchomym, zdobnym pałąkiem. Podstawa w kształcie nieregularnego owalu, bogato dekorowana repusowanymi kwiatami, półplastycznymi liśćmi akantu. Brzeg nieregularny lekko wywinięty do spodu formujący tym samym 4 eleganckie nóżki. Czara w formie spłaszczonego, odwróconego stożka. Ścianki ażurowe dekorowane czterema kartuszami na grawerki i monogramy okolicznościowe. Dwa duże, ze scenką rodzajową tańczącej młody pary z aniołami połączone kwiatowymi girlandami. Dwa mniejsze u nasady czary gładkie, przygotowane pod okolicznościową grawerkę. Zdobione kwiatami i półplastycznymi liśćmi akantu. Brzeg mocno wygięty, nieregularny, dekorowany tą samą ornamentyką kwiatów i półplastycznych liści akantu. Na pałąku trzy gładkie kartusze i twarze kupidynów. Szkło kobaltowe, oryginalne. Gładkie, nieco wystające nad brzeg srebrnego kosza, idealnie spasowane. Elegancka i wytworna dekoracja salonu i środka stołu. Jedyny, wytworny, luksusowy ale ciągle praktyczny prezent jubileuszowy i na każdą okoliczność do domu lub dla wymagającej Pani Domu. Piękna i pewna inwestycja na lata dla rodziny i pokoleń.

Historia:

Schleißner Söhne z Hanau -

Johann Daniel Christian Schleißner (ok.1793 – 1862) pochodził z rodziny z Augsburga, która od wieków zajmowała się złotnictwem. Zamieszkał w Hanau około 1816 / 1817 roku. Produkował przedmioty w stylu augsburgskim, które eksportował go Rosji, Francji, Austrii, Bliski Wschód. Największy rozkwit pracowni przypada w latach, kiedy pracownią zarządzał syn Daniel Philip August (żył w latach ok. 1825 – 1891). Przedmioty były stylizowane na bogaty barokowy styl jak również czerpał inspiracje z nowoczesnych na tamten czas metod zdobnictwa. Rewolucja przemysłowa otworzyła granicę dla bogatej warstwy społeczeństwa. Popularny stał się powrót do klasyki. Schleißner zorientował się, że produkowanie srebra w antycznej stylistyce jest najbardziej pożądane przez użytkowników i klientów. Stworzył tzw. „Antyczny Styl Hanau”. Schleißner odniósł ogromny sukces rynkowy i markowy. Znalazło się wielu, którzy naśladowali jego styl, a do pierwszej dekady XX wieku Hanau było największym centrum złotnictwa w Europie.

Źródło: silvercollection.it

Srebro z Hanau - Od połowy do końca XIX wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych zaczęła panować moda na kopiowanie wzorów starych, antycznych przedmiotów. Takie przedmioty stały się najbardziej pożądane przez klientów, dlatego ponownie zaczęto łączyć ze sobą dawne, historyczne wzorce. Produkcja kopii była zgodna z prawem, ponieważ przedmioty były cechowane obowiązującymi puncami. Jednak środowisko złotnicze w Hanau zdecydowało się oznaczać swoje przedmioty ciekawymi, „fantazyjnymi puncami”. Mówi się, że było to zamierzone działanie. Np.: reprodukcja przedmiotu z oryginalnego francuskiego rokoko była cechowana dokładanie tak samo jak oryginał. To co praktykowano w Hanau byłoby całkowicie nielegalne we Francji lub Anglii czy nawet innym niemieckim mieście. Jednak Hanau słynęło z wolnego handlu. Ciekawostką jest, że nie zachowały się żadne księgi wyjaśniające panujący wówczas system cechowania przedmiotów, tak więc dzisiejsza identyfikacja jest bardzo trudna.

Hanau znalazło niszę na rynku złotniczym i idealnie ją wypełniło swoimi „antycznymi” wyrobami. Ojcem tego przemysłu był August Schleissner, a zaraz po nim Neresheimer (pracownia założona w 1890 roku jako spółka Augusta i Ludwika Neresheimera z Jeanem Schlingloffem).

Srebro z Hanau było popularne i eksportowano je na cały świat, głównie jednak do Afryki i Chin. Z czasem Mistrzowie z Hanau zaczęli przyjmować zlecenia od innych zagranicznych pracowni na znane kopie lub nawet własne przedmioty do ich zarobkowego powielania dokładając swoje własne autorskie punce do znakowań złotników z Hanau – stąd często podwójne znakowanie na przedmiotach z Hanau – własne punce oraz zagranicznych pracowni. Z biegiem lat Hanau zaczęło słynąć z wysokiej jakości i szerokiej listy przedmiotów i pracowni które tę ofertę systematycznie poszerzały, zyskując międzynarodowy rozgłos i rozpoznanie. I tak miasto przebyło drogę od kopiowania do sławy i własnego wizerunku „Zagłębia Srebrnego Hanau”.

Źródło: silvercollection.it oraz inne notatki ze stron o „Srebrnym Hanau”

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa). Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w. Źródło: Wikipedia