Biały Kruk !!! Srebrny próby 84 (875 Ag) ponad 133-letni samowar na węgiel drzewny. Znakowany puncą urzędnika carskiego urzędu probierczego w Moskwie - Semen Shebanov.. W całości oryginalny i sprawny, pełen komplet z ocieknikiem i ibryczkiem / czajniczkiem na czarną esensję herbacianą. Duży, gładki, o wadze srebra ponad 7,7 kg !!! Wspaniały, klasycystyczny design charakterystyczny dla rosyjskich samowarów.

Używany do parzenia czarnej herbaty z dodatkami charakterystycznymi dla kuchni rosyjskiej. Zbudowany ze zbiornika na wodę w kształcie walca. Wewnątrz którego przechodzi pionowa, długa rura/tuleja (odciąg na cug powietrza i parę wodną) na węgiel drzewny z zamontowanym u dołu rusztem. Korpus zwieńczony pokrywą z otworem na ciąg powietrza (tuleja). Na pokrywie zamontowane dwa mahoniowe uchwyty służące do zdejmowana pokrywy oraz otwór na ujście pary. Rurę/tuleję wieńczy nakładana, ażurowa podstawa w formie korony na czajniczek z esencją. Imbryczek/czajniczek gładki o formie gruszkowatej, zdobiony pasowym ornamentem perełkowym. Wylewka długa, smukła. Ucho mahoniowe w kształcie litery C - duże, wygodne, ergonomiczne w chwycie. Osadzone w srebrnych obejmach, zdobionych perełkowaniem. Pokrywka na zawiasie, w formie kopuły, zwieńczona finezyjnym uchwytem. Dwa mahoniowe uchwyty osadzone na srebrnych, zdobnie giętych ramionach służące do przenoszenia samowara. U dołu wylewka do nalewania wrzącej wody o designie kranika. Na kwadratowej podstawie wspartej czterema kulowymi nóżkami dekorowanymi aplikacjami ptasich pazurów na okrągłej nodze wyniesiony samowar. Noga górą dekorowana ażurem umożliwiającym wprowadzanie powietrza, dołem pasowym ornamentem perełkowym oraz puklami. Trzeci element – czarka / ocieknik do zbierania ociekającej wrzącej wody w trakcie parzenia – XIX wieczne samowary nie posiadały zaworów z uszczelkami ale proste pasowane obrotowe kraniki. Wyjątkowy Biały Kruk, jeden z niewielu ocalonych srebrnych carskich samowarów w pełnym komplecie. Również miał swój epizod w okresie przed Pierwszą Wojną Światową 1914 użytkowany w Spale podczas odwiedzin, wizyt i polowań Cara Rosyjskiego, ośrodku wypoczynkowym namiestników rosyjskich a po wojnie polskiego Prezydenta.

Jako ciekawostka: Identyczny samowar prezentował Prezydent Rosji Wladimir Putin i częstował w trakcie lunchu herbatą Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Baraka Obamy podczas jego pierwszej wizyty w Moskwie.

Wspaniały, ponadczasowy i ciągle użytkowy w pełni sprawny Ozdoba każdego salonu i środka stołu. Wspaniały i niespotykany smak prawdziwie parzonej, gorącej czarnej herbaty ze srebrnego samowaru, który na zawsze zostaje w ustach. Nieznane dzieje i historia, przetrwał zawieruchy dziejowe i wojenne. Kunszt Mistrza Złotnika potwierdzony puncą probierczą carskiego probierczego !!! Jeden z ostatnich – Biały Kruk !!!

Historia:

Samowar – Miedziany Symbol Rosji - Wzmianki o samowarach pojawiły się już w 1746 roku, ale kto i gdzie zbudował pierwszy samowar nie wiadomo. Przez wieki jego budowa prawie się nie zmieniła. Dziś samowar jest elementem folkloru Rosji i jednym z najbardziej kojarzonych z tym krajem przedmiotów.

Tak jak i większość rozmaitych wynalazków, samowar miał swoich poprzedników. Było to przede wszystkim chińskie ho-go, w którym jednak w odróżnieniu od samowaru podawano zupę (a nie parzono herbatę). Podobne naczynia do podgrzewania wody i przyrządzania gorących posiłków znane były także w starożytnym Rzymie. Pierwsze samowary, zarówno pod względem konstrukcji jak i zewnętrznego wyglądu, najbardziej przypominały XVIII-wiecznie angielskie przyrządy do gotowania wody.

Według legendy samowar pojawił się w Rosji w czasach Piotra I. Car często bywał w Holandii, skąd czerpał inspiracje i przywoził do Rosji rozmaite pomysły i przedmioty. Wśród nich miał być też samowar. Pod koniec XVIII stulecia rosyjski samowar miał już swój niepowtarzalny kształt i mechanizm, który praktycznie nie uległ zmianie do dziś. Na przestrzeni dziejów wygląd samowarów zmieniał się nieznacznie w zależności od obowiązującej mody. Początkowo urządzenia te odznaczały się cechami stylu rokoko, później empire i modernizmu. Jednakże wnętrze samowaru pozostawało bez zmian.

Początkowo samowarami posługiwano się przede wszystkim podczas podróży, Dlatego też pierwsze samowary były niewielkie i miały odczepiane nóżki. Największą popularnością cieszyły się samowary o pojemności 3-8 litrów, ale produkowano też większe - nawet 15-litrowe. Ciekawostką jest fakt, że w tamtych czasach cena samowaru zależała od jego wagi - im był cięższy, tym droższy.

W 1766 roku w Moskwie A. Szmakow uruchomił pierwszą fabrykę samowarów. W przededniu Wojny Ojczyźnianej 1812 roku największym przedsiębiorstwem produkującym samowary była fabryka Piotra Silina, znajdująca się w guberni Moskiewskiej. Rocznie wytwarzano tam ok. 3000 samowarów. Jednak w połowie XIX wieku to odległa o 180 km Tuła zyskała miano "stolicy samowarów". Tam masowa produkcja samowarów rozpoczęła się pod koniec XVIII wieku, gdy ślusarz Licisyn otworzył swój niewielki warsztat przy ulicy Sztykowej. W XIX wieku działało w Tule już ponad 80 zakładów produkujących samowary.

Z czasem fabryk powstało tako dużo, że dla odróżnienia samowary zaczęto znakować symbolami poszczególnych zakładów. Tulskie samowary szybko zyskały sławę w całym kraju. Rokrocznie na przełomie maja i czerwca "herbaciane maszyny" spławiano po Oce aż do Niżnego Nowogrodu, gdzie odbywały się słynne jarmarki. Najwięksi producenci otwierali swoje sklepy w Moskwie, Petersburgu i innych dużych miastach.

Proces budowy samowaru był niezwykle żmudny i wymagał świetnej organizacji. Pracę dzielono między rzemieślników siedmiu specjalności. Każdy zajmował się tylko jedną częścią samowaru. Nad detalami pracowano w domach, nieraz zajmowały się tym całe wsie. Gotowe samowary oddawano raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie.

Herbata z samowaru dawniej i dziś.

Aby przyrządzić w samowarze herbatę należy napełnić go wodą i włożyć paliwo do komina. Najlepszym paliwem dla samowaru jest węgiel drzewny, drewno i szyszki sosnowe. Przy małym zużyciu paliwa woda w samowarze zagotowuje się szybko i długo trzyma ciepło. Po zagotowaniu na górze należy umieścić imbryczek do esencji. We współczesnych samowarach o pojemności 4,5-7 litrów woda powinna zagotować się po ok. 30 minutach. Następnie imbryczek należy wyparzyć, zalać herbatę do wysokości 1/4 pojemności i ponownie postawić na samowar. Po ok. 3-5 minutach dopełniamy imbryk wodą i czekamy jeszcze kilka minut, po czym rozlewamy herbatę do filiżanek lub szklanek z koszyczkiem. Herbatę można podawać z konfiturą lub kostkami cukru.

Dawniej, aby przyrządzić herbatę trzeba było "nastawić" samowar. W tym celu do specjalnej przymocowanej do samowaru rury nakładano węgiel Następnie na rurze umieszczano kalosz i rozdmuchiwano żarzące się węgielki. Ten tradycyjny sposób rozpalania samowaru prezydent Putin zaprezentował Barackowi Obamie podczas jego pierwszej wizyty w Rosji. Obecnie takie "nastawianie" samowaru można zobaczyć jeszcze w mieście Gorodiec, gdzie mieści się największe w Rosji muzeum samowarów..

O czym śpiewa samowar ?

Dzięki swojej formie wzmacniającej rezonans samowar posiada niezwykłą umiejętność wydawania dźwięków. Dźwięki te dokładnie oddają stadium gotowania, które osiąga woda. W pierwszym stadium samowar śpiewa, w drugim - szumi, a w trzecim – bulgoce.

Panuje powszechne przekonanie, że herbata z samowaru jest smaczniejsza niż z czajnika. Dlaczego? Otóż samowar zmiękcza twardą wodę. Podczas wrzenia nierozpuszczalne węglany odkładają się na ściankach komina i korpusu samowaru, a część osiada na dnie. Z tego powodu producenci samowarów nigdy nie umieszczają kranu przy samym denku.

Herbata trafiła na Ruś w XVII wieku i początkowo była uznawana za lekarstwo. Szybko jednak zyskała dużą popularność i stała się narodowym napojem. Surowy rosyjski klimat sprzyjał piciu gorącej herbaty, a ciepło samowara ogrzewało wychłodzone izby. Dzięki temu samowar stał się nieodłącznym elementem prawdziwego rosyjskiego domu, symbolem domowego ogniska i bogactwa. Samowar, będący nie tylko narzędziem kuchennym, ale też ozdobą domu, zaczęto traktować jak dzieło sztuki.

Pyzaty krągły samowar jest bohaterem wielu przysłów i powiedzeń. Śpiewano o nim piosenki, opowiadano bajki. O biesiadach przy samowarze pisali najwybitniejszy rosyjscy pisarze i poeci. Żadne święto i żadna uroczystość nie mogły obejść się bez gorącej herbaty z samowara,,który na stałe wszedł do rosyjskiej kultury i stał się ważnym elementem folkloru.

Źródło: http://przysamowarze.blogspot.dk/2014/03/samowar-miedziany-symbol-rosji.html

Wspaniały blog : „O Rosji Po Polsku”

Srebro a zdrowie - zdrowotne działanie srebra na organizm ludzki doskonale obrazuje stary angielski zwyczaj obdarowywania nowo narodzonych dzieci srebrną łyżeczką. Korzenie tej tradycji sięgają XIV wieku kiedy to podczas epidemii dżumy odkryto, że liczba zgonów wśród ludzi zamożnych jest znacznie niższa niż wśród ubogich. Okazało się, że używanie srebrnej zastawy stołowej powoduje przenikanie do organizmu cząsteczek srebra niszczących ewentualne zarazki dżumy, chroniąc tym samym przed zakażeniem. Srebrne łyżeczki stały się zatem antidotum na epidemię – rodzice, których tylko było na to stać, kupowali je swoim dzieciom jako swego rodzaju antybiotyk. Dziś epidemia dżumy nam nie grozi, ale pamięć tamtych wydarzeń przetrwała w tradycji kupowania srebrnych łyżeczek jako prezentu na chrzest i w angielskim powiedzeniu „born with a silver spoon in your mouth” / “urodzony ze srebrną łyżeczką w ustach”, ale nie tylko. Całe zastawy i sprzęty środka stołu miały i mają lecznicze i odkażające znaczenie dla jedzenia i zdrowia ich użytkowników. Słynna angielska czarna herbata “5 o’clock” podawana obowiązkowo w srebrnych dzbankach / czajniczkach / bulierach zawsze inaczej smakowała i smakuje do dzisiaj, aniżeli w zwykłym metalu, warto się o tym przekonać.

W XIX wieku rozpowszechniła się metoda zakraplania oczu noworodków roztworem azotanu srebra, co zapobiegało zapaleniu spojówek i rozwojowi trwałej ślepoty u dzieci. O skuteczności tej metody świadczy fakt, że wkrótce po jej pierwszym zastosowaniu została ona wprowadzona, jako obowiązek ustawowy.

Źródło: wypisy z różnych stron internetowych oraz przekazów pisemnych książkowych o srebrze