Szklany kufel zakuty w srebro próby 800 o ciekawej i niespotykanej manierze trzech uchwytów. Czara ze szkła grubo-lanego, wielowarstwowego barwionego na zielono związkami żelaza i chromu o designie kielicha na okrągłej stopie. Brzusiec lekko wybrzuszony. Rozszerzający się kołnierz wieńczący czarę kufla- umożliwia łatwe spożywanie trunku. Szklaną powierzchnię czary otula i fantazyjnie zdobi wtopiona ażurowa forma srebra. Dekorowana motywami wolut, liści akantu i półplastycznych muszli. Na kartuszu monogram / dedykacja „RML 1899”. Po bokach 3 duże, masywne, gładkie równo rozmieszczone ucha. Zasada picia piwa trzymając kufel dwoma dłońmi. Całość idealnie wyważona w formie, stylistyce i wadze. Unikalny design, wspaniały przedstawiciel niemieckiej maniery barokowo-rokokowej drugiej połowy XIX wieku. Wytworny i luksusowy okolicznościowy prezent dla Pana i koneserów piwa. Męski, wytworny i luksusowy souvenir. Biały Kruk !!!

Historia:

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia

Kufle - są jednym z najpopularniejszych produktów świeckiego złotnictwa. Ich okazałość i dekoracyjność idealnie odpowiadały barokowej potrzebie otaczania się przepychem oraz przedmiotami świadczącymi o zamożności i pozycji ich właścicieli. Ponadto – ze względu na użyty kruszec – stanowiły lokatę kapitału oraz zabezpieczenie finansowe. Ich walory dekoracyjne pozwalały stosować je jako prezenty, formy upamiętnienia ważnych wydarzeń, a niekiedy jako nośniki ważnych treści politycznych.

Przedmioty te wykonywane były z najróżniejszych materiałów: kamionki, fajansu, porcelany, szkła, cyny, srebra, kamienia, bursztynu, kości, kryształu górskiego i drewna. Przeznaczone były do użytku świeckiego, zwykle do picia piwa, grzanego wina lub miodu. Do najczęstszych form dekoracji kufli należały przedstawienia figuralne o różnej tematyce. Zwykle były to rozbudowane, wielopostaciowe sceny zdobiące cały korpus.

Źródło:http://www.wilanowpalac.art.pl/xvii_wieczne_kufle.html