Srebrny, próby 800 Ag serwis kawowo- herbaciany. Około 125-letni, niemiecki, 5-elementowy: dzbanek do kawy, dzbanek do herbaty, mlecznik, cukiernica i taca. Wszystkie elementy serwisu w kształcie prostopadłościanu ze ściętymi narożami. Wyjątkowo piękne i bogate zdobnictwo barokowe z elementami rokoko. Wspaniała cyzelka nieznanego Mistrza Złotnika. Osadzone na 4 nóżkach w formie zwierzęcych łap. Miejsca połączeń z czarami zdobione odlewanymi aplikacjami twarzy kupidynów. Unikalne, ręczne zdobnictwo barokowe. Ścianki dekorowane scenkami rodzajowymi bawiących się kupidynów w otoczeniu przyrody. Ucha duże, wygodne, zdobione motywami roślinnymi, zbudowane z dwóch zespolonych liter C, przy czym druga mniejsza i odwrócona. W uchach dzbanków na kawę i herbatę dodatkowo przekładki termiczne z kości zwierzęcej - chroniące przed oparzeniem. Wylewki dzbanków długie, smukłe z otwartym dziobkiem. Wylewka mlecznika w kształcie trójkąta. Wnętrze mlecznika i cukiernicy złocone.

Zwieńczenie korpusów szerokim, gładkim kołnierzem, który wspaniale komponuje ze zdobnymi ściankami. W kołnierzach dzbanków i cukiernicy zamocowane pokrywki. W dzbankach na zawiasie, w cukiernicy zdejmowalna. Pokrywki wysklepione, bogato zdobione florystyczną ornamentyką, zwieńczone finezyjnym uchwytem. Taca gładka, prostokątna ze ściętymi narożami. Obrzeże wysokie, lekko rozszerzające się i wywinięte na zewnątrz, bogato dekorowane barokową ornamentyką. Wspaniała, unikalna ozdoba środka stołu. Mistrzowska praca złotnicza. Niezwykły kunszt Twórcy / Twórców. Komplet unikalny, jedyny taki na prezent dla najbliższych i inwestycji dla pokoleń. Luksusowy, wytworny prezent ślubny dla Pary Młodych ale i jubileuszowy. Pewna i gwarantowana inwestycja dla pokoleń.

Historia:

Barok - termin „barok”, którego geneza jest wciąż niewyjaśniona, najprawdopodobniej pochodzi od portugalskiego barroco, które oznacza perłę o nieregularnym kształcie. To główny kierunek w kulturze europejskiej, którego trwanie datuje się od końca XVI wieku do XVIII wieku. Nieoficjalny styl Kościoła katolickiego czasów potrydenckich, stąd pojawiające się jeszcze w połowie XX wieku zamienne określenia: „sztuka jezuicka” czy „sztuka kontrreformacyjna. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej. U jego podstaw leżało twórcze przekształcenie renesansowego klasycyzmu w dążeniu do uzyskania maksymalnego oddziaływania na odbiorcę. Barok jest pojęciem bogatszym od manieryzmu, przede wszystkim dlatego, że konotuje tylko sam styl, ale jak dowodzą niektórzy badacze również procesy historyczne, spory filozoficzne i teologiczne oraz nastroje społeczne. Bogaty w zdobnictwo, pomysłowe rozwiązania i symbolikę styl architektoniczny, malarski i literacki baroku z założenia opierał się na ignacjańskiej zasadzie applicatio sensuum, polegającej na wykorzystaniu ludzkiej zmysłowości do przekazania określonych treści (stąd figury świętych w ekstazie czy wyrazy uczuć skierowane do Chrystusa).

Neobarok – nurt w ramach historyzmu nawiązujący formalnie do baroku rozpowszechniony pod koniec XIX w.

Źródło: Wikipedia

Rokoko w Niemczech - wyrazem nowego stylu życia była sztuka. Zamiast dostojności i pompatyczności pojawia się wyrafinowanie i lekkość, zarówno w dziedzinie architektury, malarstwa, jak i rzemiosła. Rokoko silnie oddziałało na rzemiosło artystyczne, a zwłaszcza na meble, elementy wyposażenia wnętrz i porcelanę. Rokoko to okres niezwykłej popularności porcelany, z której wyrabiano przedmioty codziennego użytku (np. guziki), zastawy stołowe oraz figurki. W XVII i na początku XVIII wieku porcelanę sprowadzano z Chin, co decydowało o jej wysokiej cenie. Próby wytworzenia porcelany na gruncie europejskim zostały uwieńczone sukcesem Johanna Friedricha Böttgera w 1709 roku i założeniem rok później manufaktury porcelany w Miśni. Jej produkty nazywane były porcelaną saską lub miśnieńską. Po Böttgerze fabryką kierował malarz Höroldt, a od 1731 roku Johann Joachim Kändler (1706-1775). Kändler wprowadził wiele zmian i doprowadził manufakturę do szczytu rozwoju. W krajach niemieckich architektura rokokowa rozwinęła się bujnie. W Saksonii zaraz na początku XVIII wieku, w latach 1711-1722, architekt Matthäus Daniel Pöppelmann (1662-1736) wzniósł pałac Zwinger (Drezno). Jest to założenie na planie zbliżonym do kwadratu, z dostawionymi do dwóch boków mniejszymi prostokątami zakończonymi półkoliście. Tak ukształtowany plac otaczają niskie galerie; jedynie od strony północnej w XIX wieku dostawiono nową budowlę. Galerie przeprute są dużymi oknami i bogato zdobione rzeźbiarsko. Styl ten przez długie lata nie był ceniony przez historyków, uważany za okres przejściowy między barokiem a klasycyzmem. Wyraźnie osłabła wtedy potrzeba stosowania wyszukanych technik i monumentalnych form. Kompozytorzy nie rezygnowali wprawdzie z innowacyjności – jest to okres bardzo wielu nowości, ale twórczość ich nie zajęła miejsca zbyt prestiżowego w tradycyjnej historii „muzyki poważnej”, gdyż miała popularniejszy, a czasem wręcz rozrywkowy charakter^[20]. W ostatnich dekadach te właśnie cechy stały się jej walorem i muzyka „rokokowa” stała się wielką atrakcją repertuarową.

Źródło : Wikipedia